Onyedi Ağustos 1999 Gölcük Depremi-3

Akrabalarım binanın altında kaldı.
Üstünde tam beş kat.
Herkes kendi derdinde,
İmkânlar çok kısıtlı.
Kazma, kürekle olacak iş değil.
Ford fabrikasında makine var,
Makineyi kullanacak elaman yok.
İmkânlarımızla önce yaralıları kurtardık.
İlk gün makine bulabilseydik,
Çok kişi kurtulabilirdi.
Devletin imkânları çok geç ulaştı,
Kol kanat kırılmış, toz, toprak içinde cesetler.
Figan, feryat hep söylüyor, el aman,
Akrabaya henüz, ulaşmak mümkün değil.
En az iki vinç veya dozer gerekli,
Kimse yanaşamıyor, binanın yanına.
Aklıma geldi, bir fikir,
Bir, iki metrelik bir hendekle olur bu iş.
Üç gün oldu, nihayet kepçe bulmak kolay oldu.
Kazdırdım bir uzunca hendek,
Kurtarma elamanlarını çağırdım,
Kestiler demirleri, birer birer.
Kurtardık bizim akrabayı alkışlar içinde.
Hepimizin gözleri yaşardı ne güzel duygu.
Hangi bir, olayı şiire dökeyim.
Millet oldu el, ele kardeşlik mükemmel.
Yardımlar, birkaç gün sonra gelmeye başladı.
Yaraları sarmak, uzun bir zaman alacaktı.
Kurtulan akraba anlatıyor.
Birkaç gün önce toplandı köpekler.
Şu karşı ki, elektrik direğinin dibinde.
Uluyorlardı, birer, birer.
Sanki birbirleriyle istişare yapıyorlardı.
İndim aşağıya kovaladım.
Tekrar geldiler, yine aynı durum.
Komşu seslendi, yoksa deprem mi olacak.
Hayvanlar haber verdi ama
Nerden bileceksin, bir kaç gün sonra.
On yedi Ağustos depremi oldu diyor.
Allah bir daha göstermesin böyle bir olay.
Yazarken bir, bir canlandı hatıralar.
Dilimden çok zor dökülüyor mısralar.
Ölenlerimize dilerim Rabbimden Rahmet.
Depremle oldular elbet onlar şehit.
Allah’ım kalanlara, sabır versin ilelebet.
Ülkemize, milletimize, insanlığa gelmesin,
Yüreklerimizi sızlatan böyle bir musibet.

11.08.2001