Onyedi Ağustos 1999 Gölcük Depremi-2

W16 Ağustos1999 günü
İtalya'dan aldığımız yükü
Gemlik Limanında tahliye
Gemiden bir ben izne çıktım
Acayip bir hal vardı
Sema sanki boz bulanık.
Kurşuni bir renk, sıkıntılı.
Gözlerimi adeta açamıyorum.
Gölcük sahilinde, akşam dolaştık
Luna parka götürdüm çocukları,
Bindiler atlıkarıncaya,
Dönme dolaplara,
Çarpışan otolara, salıncaklara.
Geç vakte kadar, gezdik, dolaştık.
Saat 23.00 gibi geldik eve.
Hasret kalmıştılar gezmeye.
Gecede çok sıkıntılı, uyuyamadılar.
Yeni uyumuştuk, büyük bir gürültü.
On yedi ağustos 1999.
Salı sabahı yer sarsıldı.
Saat 03.02 gösteriyordu.
Evin duvarları sanki bükülüyordu.
Apartmanın üç katlı olması,
Büyük bir avantaj oldu.
Rabbim bizleri elbet korudu.
Apar topar boşalttık binayı.
Bizim sitelerde yoktu henüz hasar.
Göz, güzü görmez, her yer tozu, duman.
Ağlaşmalar, koşuşanlar, feryadlar.
Elden bir şey gelmez, çaresizlık içinde.
Kıvranıyor herkes,
Komşu, siteler yıkılmış dediler.
Tanınmaz vaziyette idi, binalar, bahçeler.
Sabah oldu, derme çatma kurduk çadırlar.
Bisikletle yakınları aramaya çıktım.
Aman Allah’ım kıyamet olmuş sanki.
Gölcük dönmüş bir harabeye.
Herkes şaşkın, ne yapacağını bilmiyor.
Yardım edecek hiçbir imkân yok.
Kazma, kürek dahi elde doğru, dürüst yok.
Koşuşan insanlar, yavrum diye sızlayan analar.
Yıkılmıştı, mutlu güzel yuvalar.
Üç katın üstündeki binalar,
Tamamen yıkıldı veya hasarlı kaldılar.
Binalar, çöktü, çatır, çatır.
İniltiler, ağıtlar, toz duman her taraf.
Göz, gözü görmez oldu büyük bir felaket.
Sallantılar devam ediyordu, elimizden bir şey gelmedi.
Bir şey yapamamak, büyük bir elemdi.

11.08.2001