Onyedi Şiiri - Sila Arici Turhangil

Mavi yelelerini savurarak gökyüzüne,
narin bacaklarını toprağa hissettirerek, suya
yeryüzünden kayıp giden atlı;
atının teri ışık, gözleri boz bakar dünyanın nice gölgelerine.
İyilikleri bol olan tanrı özlemini duyduklarımıza dair huzuru
ve alıp avucumuzdan;
kırmızı bulutlara bulanan hasret ve hiddeti yüreğimize yaşatan karanlıkları hissettirdi.
Ve gelip acı taa uzaklardan, hoş geldin dememizi bekledi.
Sadık bir köpeğin küçük enikleri yapıştı eteklerimizin uçlarına, yaşam dilendi.
Ne acıdır ki işte bu,
tam olarak dedi ki; toprak hayatın ta kendisi.
Koparıp yüreğimizden küçük bir parçayı,
Saçlarımıza, gözlerimize, seslerimize ve ellerimize bulaştırdı ölüm, sonra gitti.
Gök gürledi..... içimiz gürledi....
sessizliği dağıtıp, denizlerde dalgalanan günleri getirdi.
Ve yaşa dedi tekrar.
Yaşa dedi eskisi gibi.
Derin denizlerin sularını derin derin solumak istedik biz.
Geceleri karanlıkta ışığa baktık, gündüzleri ışığın alacasına.
Ve ayaklarımız hep koştu, yüreklerimiz fora, gözlerimiz uçtu ve biz hep en çokları duyduk damarımızda.
On yedi yıl uçtu o atlı göğsünü rüzgara verip.
On yedi sene dünyanın nice gölgelerini yaktı gözlerinin ışığıyla.

Sen bir yıldız gibi uzaklardan bize kanatlarını çırpan küçüğüm.
Gölgelerin geçtiği boşluklarda bırakma yüreğinden bir parça.
Işık ol, rüzgar ol, parlak bir gülüş ol güneşi kıskandıran.
Söğüt ol dallarında huzurun sesi.
Sen sen ol, dönüp bakma artık gerilere.
Bırak, hayatı gözlerini kaldırımdan ayıramayanlar yaşasın.
Sen mutluluğu ve güveni ayaklarının ucunda değil sadece gözlerinde ara.
Ardında kalan acılar hayata ait ve hayat onların sessizliğini özlüyor bazen.
Özlemek kadar büyük sevgiler beslesin yüreğin.
Gittiğin yerde ayrılıklar kadar uzak ol kötülüklerin kamçı seslerinden
ve huzur mavi yelelerini yakalasın ruhundaki özgürlüğün.
Bırak artık özlem dolu gözlerimizdeki boşluğu doldurmaya çalışmayı.
Uzaklarda görmen gereken yerler var daha.