Onur Yiğiter Şiirleri - Şair Onur Yiğiter

Onbeş temmuz ikibin on altı, hava sıcak
Halk meydanda, panzerler öbür yanda
Biri kendi halkım diğeri kendi askerim
Başlarında olanlar emir üstüne emir verdi
Askerim özünü bildi, emre karşı geldi
Halkın isteği ne ise hep onu belledi

Hayat gerçekten çok basit insana,
Peki, fark eder mi insandan insana?
Cevap çok basit insanın hesabına,
Kesilmiş kader, örülmüş hayat.

Kimisi uğraşır kendi derdine,

Karanlıklar içerisinde koşuyoruz,
Bir aydınlık için.
Belki bir kişi bile gelmeyecek,
Omuz omuza vermeyecek,
Gerçeği görmeyecektir.
Biz aşkı böyle öğrendik.

Utanıyormuş kendinden,
Sevmiyormuş kanını,
Ne duruyorsun ozaman,
Yürüsene Anadolu'dan.

Kuşkusuz, hayatın cilvesidir bu karanlık,
Üstüne gidilirse görülür o aralık,
Kopkoyu sessiz ve ıssız olan bu karanlık,
Ancak, sen benim olunca durur o yorgunluk.

Kan kardeşin kan ağlıyor,
Bu kahpe çinde yine,
Din kardeşin dininden oluyor,
Sen sen ol yardım et dost eline.

Haydi ses ver duyur sesimizi,

Yıl bin yetmiş bir
Serin bir Ağustos sabahı
Güneş ha doğdu ha doğacak
Malazgirt Ovası’nda
Bir arslan, Ulu Alparslan
Bozkırda yankılandı sesi Başbuğun

Geceyi sana yazıyorum,
Nedenim kalbimde saklı,
Görsen sezeceksin;
Kalbin çok temiz diyeceksin.

Bir kere aksini düşünsem

Hayallerimiz hep yarıda kalmış,
Şişede durduğu gibi durmazmış,
İçmekten yıllarım da heba olmuş,
Bir yudumdan sarhoş olunmazmış.

Bizim hayatımız böyle geçermiş,

Kelimeler yetmiyor yazmaya,
Düşünüyorum hayat mı bu mu ya?
Sevdiklerin yok yanında;
Annen ,baban,kardeşin!

Gelip geçici insanlar vardır,