Onur Peygamberi Şiiri - Hanifi Kara

O(NUR) PEYGAMBERİ

Müjdeledi, silsileyle her nebi
Bir adın Mustafa, bir adın Ahmet.
Örnek oldun, fiilî, kavlî, takrîrî
Her sözünde vardır, elbet bir hikmet.

Bülbül oldun gülün dalında öttün
Mekke’yi terk ettin, ed-dâr’a gittin(*)
Nice bedevîyi, medenî ettin
Onurunla, onur duydu bu ümmet.

Sen getirdin, uymak için tevhîdi
Yerde/gökte, duymak için tevhîdi
Kıtalara, yaymak için tevhîdi
Asırlarca, hizmet etti bu millet.

Ne olur ümmetin, derdini dinle
Kul eyle bizleri, yaşat Hakk din’le
Rab’den gelen, o şefaat izninle
Mahşer günü, eyle bize sen himmet.

Yeri/göğü, radar gibi taradın
O Hakk dinî, yaymak idi muradın
Müşriklerce, hakârete uğradın
Hayatın boyunca, çok çektin zahmet.

Yöneldi insanlar, yeniden dine
Böyle midir, değil midir gör dene?
Örnek olsun diye, inne ve cinne
Âlemlere, gönderilen son rahmet.

Anla o’nu n’olur, aşkıyla yanda
Ne ararsan, güzellikler hep onda
İnsanlığa, her asırda her anda
Hem önder o, hem örnek o, Muhammed (@)

12/03/’13
Hanifi KARA

(*) Ed-dâr: Medîne’nin diğer adı, hicret yurdu.