Dinlemez oldular artık beni
Yazmaz oldu kalemler seni
Sesimi çıkaramaz oldum bıktı herkes
Bırakıp gidesim yok, nede kalasım
Dokunsam yazacak kalem
Baksam gidecek tüm muamma
Uzun yaz tatilindeyim şimdi
Temmuz'un sonu Ağustos'un başı belki
Şimdi gecenin bir vakti
Karşımda dünya kadar bir dolunay
Sırtüstü uzanmış izlerim
Yıldızlar tepemde, karanlık bir evren
Ben seni sevmeyeceğim
Evet belki de
70 yaşına gelip ihtiyarlanınca
Evet sende sevmeyeceksin
70 yaşına gelip koca karı iken
Şimdi bu 18'lik delikanlıyı
Tam bir karartı vardı toprakta
Gökyüzü daha yeni açmıştı çiçek
Toprak hasretti güneşe hasrettiki her gördüğünde utancından kızarıyordu
Sonra yeşeriyordu sevincinden
O da biliyordu hasretin uzun sürmediğini hep gözü göklerde ufuktaydı
İşte bir kızıllık vardı görünüyordu ufukta
Hiç birşeye bağımlı olmayacaktım ben
Söz vermiştim kendime ruhuma
Bir kapı açıldı hayatıma üstünde cennet bahçesi
Araladım biraz kapıyı gözlerim kamaştı
Ruhum sarsıldı bedenim yok oldu
Öyle güzeldiki içerisi akıllara ziyan
Seni ne kadar sevmiştim ben
Ufukta yükselen güneş kadar
O güneşe tapar gibi sevmiştim
Hiç dokunmasam da sana
Hiç konuşmasam da senle
Seni görmekte yeter bana
Bir avuç toprak var elimde
Yakıyor elimi yakmasın söyle
Ben çok severim toprağı toprağı koklamayı
Yakmasın söyleyin kurudu ellerim acıyor
Dili kulağı yokmu bu kara toprağın dinlesin beni
Ben bahar geldğinde severim toprağı o toprak kokusunu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!