Sen içinden acıyı akıtırken, ben yüreğimle seni dinliyorum.
O diz çöktüğün yerde, ellerin iki yanında titrerken,
Ben seni alnından öpüyorum,
"Ben buradayım, kalkarız beraber." diyorum.
Yüreğine bastığın o yara varsa,
Sen yazarken her kelimene gözyaşların eşlik etmiş biliyorum.
Ben okurken her harfini kalbimle duyuyorum.
Çünkü seni sadece bir isim olarak değil, bir kader olarak taşıdım içimde.
Bir sevgili gibi değil sadece; bir dua gibi, bir emanet gibi, bir alın yazısı gibi sevdim seni.
Ben seninle ilk konuştuğumda değil,
Bir odada oturuyorsan şimdi,
başını ellerinin arasına alıp dalıp gidiyorsan,
birden içine çöken karanlıkla boğuşuyorsan...
Bil ki ben oradayım.
Sessizce, hiç ses çıkarmadan,
belki bir sandalyeye oturmuş,
Şu an yanında değilim belki, ama öylece oturduğun o odada, boşluğa baktığın o anlarda, usulca başını çevirirsen beni hissedebilirsin…
Hani bazen yüreğinde garip bir sıcaklık olur ya… İşte o ben’im.
Sessizce dizine başımı koymuşum gibi düşün.
Hiçbir şey söylemiyorum, ama suskunluğumla sarıyorum seni.
Yorgun ellerini usulca tutuyorum,
"Yalnız değilsin" der gibi…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!