Onunla Belki Bir Gün, Binler Cihana Bedel…

Gönül kıvrımlarımda zamanın yokla varı
Işık demeti gibi gönlüme süzülüyor
Maveradan olana salıp salıp rüzgârı
İçimdeki Mecnun’a kumdan duvar örüyor
Yakıp yıkmak istiyor bağrı aşk kokanları…

İçimi sıkan bu şey yanmak mı demek acep
Bir yanın yanmaktayken bir yanında letafet
Mecnun acep bundan mı Leyla’yı görmemiştir?
Sonsuzluk mihrabında hangi demde yüzmüştür
Gözüyle gördüğünü, gönlü nasıl görmüştür?
Tahammül duvarını sevdiğine örerken
En uzak diyarlarda acep kimle gezmiştir?

Ah sevgili, ah sevgi, ah gönlü lal eden haz
Bir merhamet buyurup, kuru dallarda da gez,
Seninle her sıkıntı bir bahar tomurcuğu
Senin verdiğin sızı tadı en güzel meyve
Mecnun boşa mı döndü çöllerde bunca sene
Bir yaprak misaliydi boşluğun savurduğu
Rüzgâr ondan haz alır, o rüzgâra bir yoldaş
Gönül bahçelerinde ha babam durma dolaş
Zaman sana pervane mekân sana bir çizgi
Kalem çizer ve sonra mekânsız da yaşanır
Gönül dipdiri taze, sade ceset yaşlanır
Bir yay gibi gerilir, bir ok gibi boşalır
Gönül bir kez sevdi mi, sevenlerden hoşlanır

Sevda sadakat ister asırlardır hep böyle
Öyle bir boyuttaki ne denizde ne yerde
Taşar yapıları da fezalarda yaşanır
Çok kişi gördüğünü “ben yaşadım” zanneder
Ama gerçek âşıklar tenhalarda yaşlanır
Çöllere inat ama yeşertir her yanını
Kokusuna felekler, endamına kâinat…
Hayran hayran doluşur kuşatır her yanını
Semada kuşlar bile fark eder bu tınıyı
Bir an yaşamak bile binlerce ana bedel
Onunla belki bir gün binler cihana bedel…