Onuncu Köy Şiiri - Yıldırım Yıldıran

Onuncu ve sonuncu köydeyim bugün.
Dokuzunda da yer bulamadım.
İtildim kovuldum, yandım kavruldum.
Sonra da bu köye muhtar, ihtiyar meclisi oldum.
Bu köyün bekçisi, delisi, bıçkın delikanlısı oldum.

Uyarmadılar mı sanırsın beni?
Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar,
Demediler mi sandın.
Uymadım mı kolaycılığa ve toptancılığa?
Uymadım mı yanlışa ve haksızlığa, köşeden dönücülüğe?
Hepten aykırı mı gittim çoğunluğa uymadım?
Doğrularımla mı savaştım yanlışlara karşı?
Yanlışlıklarımı saklamadan.
Bana haksızlıklar mı edilmedi, kalleşlikler mi arkamdan?
Yer kalmadı mı bana tam dokuz köyde?
Kendime dost, arkadaş, yandaş bulamadım mı?
Sessizliğin sesi ve çığlıkları olmadım mı?
İsyanlarımı haksızlıklara karşı içime atmadım mı sanırsın.

Hepsini denedim dikenli kırmızı gülüm.
Herkes gibi olmaya çalıştım,
Ama yalnız kaldım yalnızlığımla baş başa.
Ama yine de yaranamadım canım ciğerim,
Yaranamdım ikiyüzlü riyakârlara,
Yaranamadım bilmişlere, görmüşlere,
Yaranamadım kibirliye, havalıya,
Alışamadım açıkcası afra tafra yapan hödüğe ve düdüğe,
Yaranamadım adam görünen adamlara,
Yaranamadım dost görünen arkadaşlarıma,
Yaranamadım saf aşık görünen kadınlara,
Yaranamadım gerçek aşklarıma,
Yaranamadım sahte sevgililerime,
Yaranamadım da sonunda sığınacak bir onuncu,
Ve sonuncu köy buldum kendime.