İstanbul’un en sessiz sokağı burası,
Susturulmuş;
Tüm haykırışlar hapsedilmiş pencereler ardına,
İstanbul’un en derin sokağı burası,
Ucu bucağı görünmezcesine.
Belki 40,50 adımda tüm yalanlarını yüzüne vuran,
Boğazında biriktirdiğin tüm hıçkırık demetlerini,
Gözyaşlarına kattığın bu sokak...
Artık gözlerim uzağı çok iyi görmüyor,
Fakat ne zaman o sokağın başında bulsam kendimi,
Uzaktaki hayalini görüp, kokunu duyabiliyorum...
Kayıt Tarihi : 29.10.2022 03:20:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!