Onun KEYFİNCE Şiiri - Mustafa Yaralı

Sevdiğim, muhabbet duyduğu zaman,
Her seher, yeni bir yelden konuşur.
Başım bulutlarla dolduğu zaman,
Yağmurla ıslatır,selden konuşur.

Bilmeceye döner her bir kelamı,
Şaşkına çevirip,derki; fenamı?
Beni çıldırtmak mı,nedir merâmı?
İçimde yaşarken el den konuşur.

Sanki kendi derdi bana az gibi,
Baharı kış etti,kışı yaz gibi.
Gamzeleri mızrap,zülfü saz gibi,
Yüzünü perdeler telden konuşur.

Umutla korkuyu kalbime sokar,
Misk’i amber olup burnumda kokar,
Kulağımdan duyar,gözümden bakar,
Kuş dili denilen dilden konuşur.

İmdat istesem de dönmez,çağrıma,
Şöyle gülüp geçer ah’ım zârıma,
Nice Gülşenleri saplar bağrıma,
Dikeni bırakıp gülden konuşur.

Derdi ben çekerim ona ne gam ki?
Beni şaşırtmaktan zevk alır sanki,
Şu beden yurdunda,O öyle canki,
Deryalar gezdirip,çölden konuşur.

Gerçi çok cömerttir sevgiden yana,
Velâkin her sözü kast eder cana,
Şu koca dünyayı dar edip bana,
Yaşatmak dururken,öl den konuşur.

Yaralıyı, deli divâne eden,
Bilemem bu tavrın hikmeti neden,
Nokta koydum diye,başlarken ve…den,
Ateşlere atıp külden konuşur.

02/02/07