Onun Gibi Şiiri - Samet Sergen Durgut

Ay isigi kabuklarinin ustune dogardi
Yagmurlar hep ilk onun yapraklarina yagdi
Tum kaybolmus kuslar
Once onun dallarinin arasinda yuva kurardi
Korkunc vadilerden kacan sevgililer
Onun golgesinin altinda
Dinlenirdi
En sessiz olan en engin olanmis
Cunku o ogretmisti;
Hicbir sey soylemeden
Cok sey anlatabilmeyi
Yapraklari yolundu,taslandi kabuklari,kirilmisti dallari
Fakat o halen
Yolunmus yapraklarinin arasindan gulumsercesine acan
Sabah gunesiyle
Hayat vermeye devam ederdi
Cunku taslanmis olsa bile
Kokunden kesilmedigi surece
Hayat vermek onun ozuydu
Fakat onun iyligi
Hepimize yaptigi belkide
En buyuk kotuluktu
Cunku biz ancak
Onun sessizligini kaybettigmizde
Normalde sikici gordugumuz
Sessizliginin degerini anlamistik
Ve geriye kalan bu bosluk hissi
Onun artik olmayacak
Hesapsiz tesellisinin
Bize biraktigi bir sizisiydi
Yasadigi surece hayat verdi
Fakat oldugunde ise
En cok hayati bizden
Yine o goturmustu
Belkide bu onun intikamiydi
Ancak yoklugunda degerini
Anlayabilecegimiz kadar
Sessiz olmasiydi
Onun intikami
Cunku vicdanli olan
Vefalida olurmus
Ve vefali olanda
Sessizlikle
İntikamini alirmis
Fakat o bir seyi ogretti
Hayat dolu olmasa bile
Yinede hayat verebilmeyi
Tipki yaslandikca
Alcakgonullu olan
Bir adam gibi
Tipki bir agacin varligindan
Gelen bir hissiyat gibi
Tipki tum seslerin anlamini yitirdigi
Bir sessizlik ani gibi
Yani
Tipki onun gibi