Onun Adı Yetmez Şiiri - Engin Sarıboyacı

Hani nerede?
Ben sevgiyi değil.
Sadece adını istiyorum.
Oysa ki;
Sen yoktun yanımda,
Nafile hayat,
Hani yeterdi.!

Sevginin anlamı,
Yanında bahardım,sevgilim,
Uzakta kalbim soğudu,kış oldum.
Sen, çok acısın hasret.
İster öldür, ister affet.
Neden üzerimdesin?
Bana sevginin adı yetmez…
Gülüyorum sana.
Ben ölürsem, sevginin adı yetmez.
Ah yüzün, tenin…
Ya bir nefes,
Her şey son bulur mu?
Belkide unutmak,sadece ölümle gelir.
Ama işte, o sevgi varya,
Onun, onun sadece adı yetmez.

Öldüğüm zaman, işte o zaman,
Acı bu mu olacak?
Yada yaşarken çektiğim ızdırap mı?
Her şey bu mudur?
Hani alışkanlıklar,
Hani, pembe gökyüzü,
Gel işte, gel.
Yaşadığım, hesabsız,
Benden, çaldığın, günler,aylar.
Yıktın beni,
Böldün beni,
Bana sevginin adı yetmez.

Ben bir ağaç oldum…

Sesim yükseliyor,
Bu ses benim yaşamamdır.
Uzanıp gitsin enginlere,
Hıçkırsın, gökyüzü benimle.
Ben suyumu kana kana içtim.
Ya umutlarımın üstüne,
Ayrılığı, bir hançer gibi saplayan,
Adı sanı olmayan nesne,
Sende başını alıp gitme,
Seni özlediğim kadar,
Hiçbir şeyi özlemedim.
Boyna seni düşünüyorum,
Dilimin ucunda sen, başımın ucunda sen,
Bana sevginin adı yetmez.

Ne kadar kolaymış sevmek.
O bir şey değil ki,
Hasret kalmak.
Sev ama fazlasını deneme.
Boğulursun, hasret denizinde.
Çünkü, sevginin adı yetmez.

Ben bir ağaç oldum…

Peki sadece haykırmak mı yeter,
Ya içimdeki acı.
Sen benim hiçbirşeyimsin.
Çok yakın,
Ama yok,nesin sen?
Yüzünü unuttum.
Lakin zordur yeni baştan,
İçimdesin, kalbime yerleşmiş bir ur,
Söyle bana ne oldu yar,
Söylemezsin,kızarırsın,bozarırsın,
Beni attın ateşe,
Nafile bana sevginin adı yetmez.

Herkez yaşadı mı?
Yoksa, bir tek bende mi,
Ses, senin sesin.
Sen kalbimin derinliğine atılmış,
Bir ciçek,
Yollara, gelincikler döşedim.
Kokusu ikimizide aldı.
Benim gözüm yolda kaldı.
Söyle bana ne oldu.
Sevginin adı yetmez,

Ben bir ağaç oldum…

Aslında ne kadar yakın.
Çok…
Peki, ağlatan,
Yada ıslık çalamamak mı.
Elimi uzattığımda,
Yakalayamayacağımı, bilmek mi.
Başım öne eğik, mecburiyet mi.
Bana sevginin adı yetmez.
Düşlerim;
Vucudumun her noktasında acı veriyor.
Belimi büküyor hasret.
Uzaklıklar;
Bana,bana artık yeter.
Yanlızlık bana fermandır.
Düşlerim bana ölümdür.
Yollar, sabret,
Vakit tamamdır.
Bana sevginin adı yetmez.

En başta yalanlar,
Güç oluyor söylemek.
Ama üzülme,üzlme 11 ay var demek,
Mahur gönlüm amacın kimi eğlemek.
Duvarlara yazdığım,her cümle ağlıyor.
Mavi gözlerim,
Her an seni istiyor.
Bana sevginin adı yetmez.

Yada her şey baharda mı saklı.
Havada sevginin rüzgarı var.
Fakat hasret yüreğime saplı.
Sevgimi yollara yazdım,
Bana sevginin adı yetmez

Ben bir ağaç oldum….

Adını duymak,resmine bakmak,
En acısı,sesini duymak.
Geçen yılların arkasına yaslanmak,
Tut elimi, bırakma,
Hasret…
Bire, bin katmış beni bekler,
Bana sevginin adı yetmez.

Gözlerim seni düşlemekte,
Gözlerim ile ne alabildimse,
Onlardır, bana senden kalan.
Ağladım.
Sonra korktum.
Ya gözlerimden, akıp gidersen.
Ama kimsecikler duymadı.
Bana sevginin adı yetmez.
Yüreğim, acı ile senden,
Uzak kalmasın, desemde,
Haykırışım içimde saklıdır.
Bana sevginin adı yetmez.
Allahım, neydi günahım?
Neydi günahım?
Ben sevgiyi, içimde yaşarım,
Hissederim.
Okşar, çoğaltırım.
Paylaşırım,aktarırım.
Doyasıya, içerim.
Sımsıkı,sararım.
Bana sevginin adı yetmez.
Ben onu tüm benliğimle,
Yaşarım….