Seslenmek, uzanmak, sarılmak istiyorsun
ama bir şey sıkıca tutuyor seni sanki.
İyi değilim demek istiyorsun,
diyorsun belki ama kimse duymuyor seni.
Kurtulup sıyrılmak istiyorsun ama bir türlü kurtulamıyorsun.
Gözün hep aynı hikayelerin tekrarını izliyor nereye baksan.
Muhteşem güzelliklere şahit oluyorsun,
tam tebessüm edecekken yüzün düşüyor aniden
çünkü o yaşanabilecek tüm güzellikleri artık yaşayamadığın geliyor aklına
sırf biri artık yok diye.
Telefonları, mesajları, kapıları sakin bir şekilde açıyorsun
çünkü o içindeki çocuğu karanlık bir parkta terk ettin birinin kıymetini bilmeyerek.
Çok dönüp bakarsın onu kırdığın günlere doğru.
Şimdi yüzlerce yol, yüzlerce insan, yüzlerce gün serseler önüne
yine onu arar, yine onu istersin
ama dedim ya bir şey sıkıca tutup bırakmıyor seni.
Onun adı telafisizlik...
Selim Akgün
Kayıt Tarihi : 20.6.2023 23:37:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!