Onun Adı SERDAR’DI Şiiri - Cengiz Çetik

Yıllarca çalıştığı Ankara
Yabancıydı artık ona
Hangi kapıya uğrasa
Kibarca çevriliyordu geriye
Kazadan sonra
Yarım insan mıydı?
İnsanların gözünde

Ağustosun sıcağı, vurdukça yüzüne
Karamsarlık sardı içini
Ellerini soktu, delik ceplerine
Yoktu, bir minibüs parası bile
Altı yırtık ayakkabısıyla
Tabana kuvvet
Sincan’a doğru yol aldı
Kimse sormadı
Nedir bu halin?
Nereye gidiyorsun böyle?

Nerede bir gölge görse
Soluklandı uzun bedeniyle
Hayat bağları kopuyordu
Gittiği, her kilometre yolda
İnsanların gözünde, görünen
Bir başkasıydı sanki
Belki de
Acıyorlardı haline
Acımalarını değil
İş vermelerini istiyordu

Gözünde canlandı
Hayat filmi birden;
Yıllar ne kadar çok
Acımasız gelmişti ona
Daha çocukken kaçmıştı İstanbul’a
Tanımıştı hayatın katı kurallarını
İnce bir hastalıkla dönünce
Asker olmak için
Gece gündüz pekmez içmişti
Askerlikten gelince bir yuva kurdu
Çocukları oldu
Hayatını onlara adadı

Bir gün
Çalıştığı yerin kamyonetine
Daha önlüğünü bile çıkarmamış
Okuldan gelen oğlunu da alarak çıktı yola
Çağıllı yolda savurtarak
Ağır yaralandı
Günlerce kendine gelemedi
Sonradan
Çok sevdiği oğlunu da
Orada bıraktığını öğrendi
Hayat, daha da zor gelmişti ona
Canından çok sevdiği oğlu
Yoktu artık yanında

Bir an dalgınlıkla
Az kalsın
Bir araba çarpıyordu
Bir kez daha yaşayacaktı
Yeniden
Aynı acıları

Saatler sonra
Kız kardeşinin evine gelmişti
Şişmiş ayaklarını
Ayakkabıdan çıkarınca
Hissetti acıyı

Her şey ona
Ağır geliyordu artık
Ne de zordu
Başkasına muhtaç yaşamak
Eski günlerdeki gibi
Yine insanların arasında
İnsanca olabilmek
Gururlu, onurlu ve başı dik yürüyebilmek
Çok mu
..çok mu zor şeyler
......İstiyordu hayattan

Biliyordu artık
Bir daha eski Serdar olamayacaktı
Sabaha kadar uyuyamadı
Tan yeri ağarırken
Son sigarasını içti
Ve kendini boşluğa bıraktı
Geriye, iki oğlunu bırakarak
Adı gibi Serdar olan
Bir Serdar gitmişti hayattan

Cengiz Çetik …21.08.2008-Finike-(01:20)