Önümde Ayna Geçirdiğimiz yıllar....

Önümde ayna geçirdiğimiz yıllar…
Arkamda İzmir,
İzmir’de sen.
Yitik bir akşam üstü…
Martıların kanatlarına asıyorum gülüşlerimi
Bulutlar tutuşmuş gidiyor
Çırpınıyor denizin yüreği,
Geri gelmeyecek, rüzgar çanlarının sesini
Dinlediğim gibi…

Sevdiğim…Bahara yol alan şu günlerde, özlüyorum seni.Özlüyorum daha da çok. Soğumaya yüz tuttu bir fincan kahve avuçlarımda. Seni görüyorum yüzlerine baktığım bulutlarda. Hafifliyorum. Öylesine hafif ki…bir düşte yürüyorum sanki.

Bahar kokuyor toprak
Fışkırdıkça bağrından papatyalar…
Sümbüller…
Menekşeler…
Kır çiçekleri
Daha
Daha ne çiçekler sunacak kimbilir
Toprağın bahara sevinci.
Her sabah izlediğim,
Dalları kuru çıplak ağaç bile yaşıyor bu sevinci bak!
Konuk edip kuşların her türünü
Söyleşiyor, ılgıt ılgıt esen rüzgarla.
Şimdilerde düğünü var.
Davetli tüm diğer ağaçlar…
Bezeniyor yemyeşil yapraklarla,
Çiçekten taç takıyor başına.

Sevdiğim
Sen gelince....
Veda ederdim eskimiş yalnızlığıma
Akşam üstleri açan,
Akşam sefaları olurdum.
Beyazı…
Pembesi…
Alacasıyla,
Gülümserdi hanımelleri…
Teneke kutularda kokulu karanfiller,
Boynuna sarılmış sarmaşıkla
Yediveren güller…
Gülümserdi sevdiğim,
Gülümserdi seninle bütün bahçeler.

Şimdi
Çiçek çiçek kokuyormuş İzmir
Oysa
Özlem kokuyor bana uzaklarda,
Özlem kokuyor… İzmir,
İkili yalnızlıklarda.

Sensizliğin doksan beşinci gününde
Dostlukların uzak,
Ellerin yabancı olduğu yerdeyim
Sevdiğim.
Bir yolculuk başlıyor içimde.
Yaşaran gözlerimle,düşlerime....
Koşturup-danseden
Yorulup-uzanan
Çimenlerin üstüne.
Bır kız çocuğu olup, beliriyorum…
Uçurtma mevsiminde,

O günü tüm tazeliğiyle anımsıyorum, yaşıyorum yeniden.

Ellerim başımın altında izliyorum. Masmavi gökyüzünde bembeyaz bulutları bir şeylere benzeterek.Onlarla soyleşiyorum.Durmadan değiştiriyorlar yüzlerini…İpini koparıp elimden kaçan uçurtmam beliriyor gökyüzünde bir ara. Arkasından öylece bakakaldığım.

Yaşamım içinde kimbilir kaç kez elimden kaçan olanakların arkasından bakakaldığım gibi…Korkularıma, kaygılarıma aldırmadan koşulsuz duygularla sevmeye devam edip,ezilip…yaralanıp…incitmemek için incindiğim gibi,

Bakakalıyorum…

Sonra, kollarımı iki yana açıyorum, sonsuzluğu kucaklamak istercesine. Gözlerim sonsuzlukta. Sonsuzluğu kucaklayan o küçücük kollarımın arasına yeni bir mutluluk sığmaya çalışıyor.Hangi çiçekten geldiğini bilmediğim ya da umursamadığım uğur böceği kolumun üzerine konuyor yol alıyor,zaman zaman sa uçup gidecekmiş gibi ipeksi kanatlarını açıp blöf yapıyor bana. Yattığım yerden doğrulup onunla oynuyorum.

Hangi çiçekten uçup gelmesinin ne önemi var ki…Önemli olan o anda benimle olması, benimle olduğu süre içinde mutlu olmamız. Nasıl ayrıldık birbirimizden? Ben mi onu çimenlerin üzerine, ya da bir çiçeğe bıraktım, yoksa o mu uçup gitti? Ikimizde ayrılma anının geldiğini anlamış mıydık? Ayrımında değilim. Değilim Sevdiğim.

İşte

Uçurtma mevsimindeyiz yine. Sevmenin mevsiminde.Hani hep bu mevsimde yaşam bulur ya toprağa gömülü tohumlar, örtülü duygular...

içimde ki çocuğu susturamıyorum. Hep ağlıyor, hep yakınıyor. Kanmıyor,içi elma dışı boyalı şeker dünyayla. Elinde karışıyor ipleri palyaço yaşamın. Ve,hep bakakalıyor arkasından ipi kopuk uçurtmaların.

Sevdiğim,
Önümde ayna geçirdiğimiz yıllar..
Arkamda Izmir
İzmir’de sen
Yitik bir akşam üstü...
Bekliyorsun beni,
Bekliyorsun…
Değişmedin değil mi?
…

Leyla Işık
21.Mart.2005
Warner Robins-GEORGIA