Onulmaz Yara Şiiri - Özgür Günsay

Selam sana sevgililer sevgilisi
Selam sana selamın nişanesi
Benim, adım Vahşi
Bu şiir yüzüne bakamamamın dile gelişi

Vuslatımı kimseye anlatamadım senden başka
Öl, desen daha iyidir bakamazsan o nura
Neyleyim cenneti, cenneti O'nun için yaratan razı olmadıktan sonra
Çocukların dilindedir hüviyetim bin yüzüm kara

Taştan daha serttir yüreğim
Hangi taşı bağrıma basayım da üzüleyim
Ellerimde kırıldı bastığım her taş değil ki sözlerim
Şimdi bir derttir bana benden özlemim bencileyin

Yar bu dünya cehennem mi böyle
Benim içimde kaynar bütün sular sessizce
Az olur bilmem başka var mı söz mecalime
Dik ey Azrail sancağını su bitmez çölüme

Şimdi benden bir ben kalır mı geride
Kendi alevimi yakmışım kendi içimde
Söyle nasıl yaşarım adını alamazsam dilime
Nasıl iman eder bu gönlüm bir kere bile gelmezsen kalbime

Ben öldüm ey Hamza onlarca hatta milyonlarca
Benim, dinimde özgür ama bir sürgün gerçek hayatta
Karanın da karasıdır ellerim Güneş'ten yontma
Bir sütun gibi dikili özlemim her anımda

Yıksam da gitsem diyorum bir şey buna engel
Bütün her şeyde sen varsın ama bende bir hayal
Aynı zamanda yaşamış ama ruhum bedenime hamal
Seni hatırlatıyor baktığım hatta bakamadığım yıldızlar

Hangi hekimde vardır bu adı konulmaz hastalığın
Sızlayan kanamayan, ağlayan ama duyulmayan
Yaşayan dışta ama içte mumyalanan
Benim, ben! Vahşi'yim dile alınamayan