Onulmaz Bir Çocuk Şiiri - Cenk Kolçak

Dünyanın adıyla kanayan bir mevsim
Kendi çocuklarını doğurur boyuna
Gittikçe genişleyen bir gökyüzü olur sancılarının
Göğsüm olur, duldasız bir dağ
Boyuna zamk atan boşluğa.

Hiçlikse görünmez bir kementtir
Asılı durur boynumda.

Her tekrar bir yanılgıdır oysa
Gibi hüznü süpürülen bir eşik
Bilindik bir iç çekiş tam şuramızda
Ve ne zaman bir kuş konsa avuçlarıma
Komşum kanayan bir nehir gibi durur karşımda
Öyle arsız, öyle umarsız…

Göveren bir bahar olurdum oysa
Yıldız aylasında ışıyan bir toprak olurdum
Acıları umuda karınca
Bir demet çiçekle kesilirdi soluğum
Ah soluğum, canım soluğum…

Sızısın diye değil
Çınlasın diye çocukların sesleri
Onulmaz bir şiir olur(d)um
Sanki her gece kendisiyle sevişmemiş
Bir gülü, dikeni ve göğü dermemiş hiç…

Uçurum
olur(d)um
kalbimin
ufukla
kesiştiği
yerde.

Ey, gülüşümü bir avuç suyla çırpan çocukluğum

Artık traşlı bir yokluk burcuyum!