Onüç ekim Şiiri - Hürrem Sabuncu

Onursuz bedenlerimiz, et yığınları
Cehennem sınırı ötesindeki kızıllıkta
Çamura bulanıp yeşertecek
Masum sardunyaları!
Nemli ovalardan gelen rüzgar
Vuracak suretine bir tokat gibi
Anlayacaksın farksızlığını
Özünün toprak olduğunu
Tekrar toprağa dönüşeceğini
Ütopyandaki vücudun kirletiyor ruhunu
Açığa aldığın o kutsal aşkların olmadığına
Tek kurşunla yıkılacak bedenlerin
Ölümsüzlüğüne inandırmışlar seni
Çalınmış arzular tükenecek bir zaman
En tükenmeyenler gibi,
En anlamlılar gibi,
En sandıkların gibi...
Eskiyecek, eksilecek durduramayacaksın
Ve ben sana uzaktan bakacağım
İçimde doğurduğum, beslediğm, kendime hükmettirdiğim
Aşkların en yücesiyle
Farketmeyeceksin!
Keskin sandığım, kilden yapılmış rüyalarımın
Her yağmur yağdığında içime aktığını
Aralanan kapılardan meleklerin çıkmadığını gördüm
İshak kuşlarının çığlıklarıydı
Aramızdaki çizgiyi belirginleştiren
Alaca karanlıkta aramızdaki
Çizgiyi silen, yok eden
Müsfettelere sığan
Tek hamleyle buruşturulup fırlatılan
Ben miydim?
....ve hala
Aralanan kapılardan
Meleklerin çıkmadığını görüyorum!

Hürrem Sabuncu