Onu Yılan Yemiştir Şiiri - Halil Gülşen

En olmadık zamanda beni güldürdün yine;
Güvere’nin neşesi, bizim Hanife Nine…

Eski köy evlerinde, avlunun köşesinde;
Tuvalet bulunurdu ağacın gölgesinde…

Hanife’nin torunu, Hilal altı yaşında;
Nine’yi ziyarete geldi bahar başında;

Minik kız, ürküyordu köyde müthiş doğadan;
Hele de avludaki zıplayan kurbağadan.

Hilal kız gidemezdi tek başına helâya;
Ninenin kurbağayla başı girdi belaya!

Nine hamur yoğurur, ellerine yapışmış;
Hilal zıplar yerinde, anlaşılan sıkışmış;

“Kızım kendin gitsene, ellerim hamurlu bak;
Cesaretini topla, olma bu kadar korkak!

Hem ben baktım avluya, yoktur kurbağa filan;
Olsa bile ne yazar; onu yemiştir yılan! ”

Halil GÜLŞEN