Onu Seviyorum Şiiri - Bülent Anamur

Hayat her şeye rağmen güzeldir,
Hayatın en güzel yanlarından biri de insana bir şeyleri mutlaka hissettirmesi…
En çok da aşkı…

Bundan yıllar önce, lise çağımda ara sıra karşılaştığım bir bayan arkadaşım vardı!
Kumral tenli, sarı saçlı, ela gözlü ve gözlüklü bir arkadaşım!
Bakışında mağrur, ciddi ve hayata pozitif bakan bir eda vardı…
Her gün olmasa da ara sıra birkaç saniye bakıştığımız olurdu…
Sonra da ben kaldığım yerden devam ederdim;
Ya arkadaşlarla okulun bahçesine çıkardım yada derse girerdim her molada…

Lise bitti, yıllar geçti, hayat akıp gitmeye devam etti…
Ta ki bir ihtiyacımdan dolayı bilgisayar kursuna başlayana kadar…

Kursa katıldığım ilk gün benim yaşlarımda bir bayan bana,
Başını hafifçe öne doğru eğip kaldırarak “Merhaba! ...” dedi…
Ben de fazla umursamadım…

Ertesi günü yanıma gelip halimi, hatırımı sordu…
Ben de ona kim olduğunu sordum,
O da bana kendini tanıttı…
Kızı hatırlayınca bir anlık duygulandım…

Tam iki ay bilgisayar kursu devam etti,
Bu zaman diliminde arkadaşlığımız pekişti…

Onun sıcacık sohbetleri oluyor;
Hayatında alacağı bazı önemli kararları bana danışır,
Benimle ‘yeri gelince’ tartışır,
Bazı önerilerimi dikkate alırdı…

Kurstan sonra bir ara bir alışveriş merkezinin önünde karşılaştık;
Aynı sıcaklık, aynı sohbet…
Sonra yine ayrıldık…

Kurs günlerinde, kurstan akşam sekizde çıkıyorduk
Mevsim kıştı ve ilk zamanlarda eve beraber gidiyorduk…
O, oturduğu binaya gelince ertesi gün görüşmek üzere vedalaşırdık;
Ben de kendi evime gitmeye devam ederdim…
Bu sebeple oturduğu binayı öğrenmiştim,

Bir ramazan bayramının ilk günü evlerine çat kapı vardım,
Haliyle ikramda bulundular…
Bana, aç olmadığım halde, yemek bile yedirdiler…
Ziyaret bitiminde evlerine her zaman gelebileceğimi söylediler…

O günün akşamı da sahilde karşılaştık;
İskele sokaklarında, İskele’de ve sahilde bir saate yakın dolaştık…
Daha sonra da tekerrür etti aynı gün…
Ve ben arkadaşımın hoşuna gittiğimi fark ettim…
Her ne kadar arkadaşım olsa da…

Nedendir bilinmez,
Onun bana sıcacık bir sevgiyle yaklaştığını,
Bana, ışıl ışıl gözlerle baktığını,
Bana ve benim varlığıma “ancak sevgiyle ölçülebilen” bir değer yüklediğini fark ettim…
Yada benim böyle sandığım bir şey…
Her ne kadar durum böyle olsa da ona karşı bir şeyleri hissettim gönlümde;
Yalansız dolansız, saplantısız riyasız…
Tertemiz ama tertemiz duygular…
Hissediyorum da…
Bu sebepten onu sevmeye başladım…
Ona ve onun varlığına aşk kavramının anlamını yükledim…

Onu seviyorum; o farkında olmasa da…
Onu seviyorum; o beni sevmese de…
Onu seviyorum; onun duygularından habersiz olsam da…
Onu seviyorum, dünyalar kadar olmasa da kalbime sığdıramayacak kadar çok seviyorum…

Kırlardaki çiçekler onunla açar,
Kelebekler onun hayalleriyle uçar…
Rüzgarlar onun kokusunu dağıtır; yeryüzünün dört köşesine…
Dalgalar onun adıyla kıyıya vurur her defada,
Kumsaldaki her kıvrım onun o hafiften dalgalı saçlarının kıvrımı…
Onunla hayat buldum yeniden,
Dilerim ki tanrımdan, ona olan sevgimi ona da vermesini…
Beni öyle bir sevsin ki, onun kölesi olayım…
Ayırmasın tanrım beni; onsuz ben kendimi kaybederim…

Beni sevmese de olur, her ne kadar arkadaşı olsam da…
Bütün güzellikler onun olsun,
Onun bana hissettirdikleri bile bana yeter
Ama keşke onun kalbinde atsam…

O her şeyin en güzelini hakkediyor;
En güzeli tertemiz yaşamayı…
Erken yaşta çekip giderse bu dünyadan, yıkılırım!

Onu seviyorum; duygularımın farkında olmasa da…
Elbet bir gün bunu da öğrenecek…
Eğer o zaman ağlarsa dayanamam! ! !

Onu seviyorum; her ne kadar benim olmasa da…