Onu Kalbime Gömdüm Şiiri - Melih Han Ulusoy

Tüm dünyayı gezdim,durdum.
En son, bir ceylan gözlüye vuruldum.
O gülünce, yanağında güller açtı
Sandım ki,mevsim kış değil,bahardı.

Kaybolurdum, onun gül yüzünde
Gülünce, sanki zaman dururdu.
Kalbime akıyordu bir şey, damla damla
Bal tadında,aşktan başkası değildi.

Onu gördüğümde,kalbim bir serçe misali
Uçmak istiyordu pır pır gökyüzüne
Bulutlarla dans etmek,onun adını haykırarak
Ona sevdiğini söylemek, sonsuza dek

Ne var ki, acı veriyordu bilmek
Elindeki yüzükten,evli olduğunu görmek
İmkansızdı artık,bu dünyada kavuşmak
Onu, bir daha,bir daha, göremeyeceğini....

Ne mümkün, bu dertten-kederden kurtulmak
Belki çözüm, adına kader demek
Aşkı ve acısını geçmişe gömmek
Unutmak için,kendine yalan söylemek

Bu bir rüyaydı,bitti! uyan artık!
Gerçek değildi,dedi akıl ve mantık
Varolmadı hiçbir zaman, Aybüke diye biri
Ama kalbim, biliyordu gerçeği.