Ontolojik Çıkmazlar! .. Şiiri - İsa Yılmaz

hani bazen kalbini susturmak zorunda kalır ya insan
yutkunur acılarını, aşklarını, nefretlerini
prangalı ruh esirdir dünya pazarında
zehir olmuş tükenmekteki umutlar
bir şey yapmalı oysa hiç durmadan
zamansız bir ölümü beklemek gibi değil
bu hal patlamaya kurulmuş bir saat gibidir
kalp mahkum, el mahkum, zaman mahkumdur

hani bazen durdurmak ister ya insan feleğin çarkını
akıl kilitlenir imkansızlara
sahipsiz gölgeler yayılır her yana
neden susmuyor ki fısıltıları dalgaların
bedenin içinde köpüren bir şeyler var
et ile kemiklerin arasından çağlayan pınar
denizlere varmak istiyor, yıkamasa da bentleri
Allah’tan başka tek olan hiçbir şey yok
insan tek ama yarım
anlamsız, garip, sırlı bir varlık
cennetten kovulmuş bir ahmak
yasak meyveyi yiyecek kadar cesur
ateşten ürperen, kaçan bir korkak
hiç görmediğini seven bir maşuk

hani bazen bir yalanla yaşamak zorunda kalır ya insan
durduramaz ayaklarını uçurumlara yürürken
mutluluk bahçelerinden geçtiğini düşünür
birazdan bir sarayın kapısından geçecektir
kırmızı halılardan kayarken eteklerini köleler taşıyacaktır
tahta kurulduğu anda sırmadan saçlarına taçlar takacaktır
sonsuza dek nefes alacak, sultan olarak kalacaktır
iki köle çağıracak birini azat ettim diyecek
birini kılıçtan geçirecek, öldürdüm diyecek
diyecek ki işte ben de tanrıyım, benden büyük yok
güneşi batıdan doğuramasa da ilahlık taslayacak
tarihin en büyük yalanını durmadan haykıracak: benim
ölüm meleği ansızın gırtlağa dayandığında
ecel senin de üzerine küller saçacak
kimileri kıyametinin koptuğunu çok geç anlayacak

meğer bazen susturabilmeliymiş insan kalbini
engel olmayı başarabilmeliymiş arzularına
nefretine, şehvetine yenik düşmeden sabredebilmeliymiş
doğruyu bilmeli, ama her doğruyu her yerde söylememeliymiş
meğer kaderine razı olmayı da bilmeliymiş insan
yokluğa sabretmeli, varlığa şükretmeliymiş meğer
meğer, görmediği halde inandığı yaratıcısı varmış
herkes bir şekilde imtihan olacakmış
sabır musibetin ilk tosladığı anmış
peygamber diyor ki eteğini yerlerde sürüyenler
kibir tahtlarında küstahça oturanlar cennete gidemezmiş
insanları köleleştirenler de kimmiş
şu fani dünyanın ardında ebedi bir yer varmış
meğer bir yalanla yaşamaktansa kul olduğunu bilmek gerekirmiş
insan tek.. ama yarımmış
ruhunun kayıp parçası, ona nefesi üfleyende saklıymış…