Ontario Şiiri - Veysel Karani Tabak

Hani
Bundan taa yıllar öncesi
Daha yaşlarımız yedisindeyken
Bir kestane fidesi dikmiştik
Beraber kartal kayalarına
Bakan gölün kıyısına
Ben ölürsem,
Beni bu ağacın altına gömün
Demiştin daha yedisindeyken
Ne günlerimiz geçmişti
Yılda bir defa gelirdik
Üç dört ay beraberdik
İlk yıllar çadırlarda kalırdık
Sonra kulübelerde
Sen gün doğmadan kalkar
Beni bırakıp ormana dalardın
Resk olmadan seni bulamazdım
Kestane ağacımızın yanında
Bazen akşama kadar beklerdim
Nereye gittiğini kimse bilmezdi
Sadece köpeğin resk bilirdi
Ama götürmezdi.
Böylece yılları bıraktık geride
Görüşemedik uzun bir süre
Sen Türkiye’ye gelince
Hasret bitti.
Bir ay bile duramazdın
Orman yok derdin
Gitmek isterdin, giderdin.
İnatçıydın deden gibi, dedem gibi
Oysa ben uyumluydum
Gitme derdin kalırdım
Zaten ben geri dönmek istemezdim
Zoraki giderdim senden.
Annem evim derdi her şey biterdi
Aradan iyi kötü yıllar geçti
Gelmeler gitmeler devam etti
İnat etmeseydin, gitmeseydin
O kartalın ardından, uçmasaydın
Kırk beş yıl önce diktiğimiz
O kestane ağacının
Altında yatmayacaktın
Bende mezarını gözyaşlarımla
Sulamayacaktım.
Bak elli üç oldum ben
Sen elli iki de kaldın
Sensiz topladım kestaneleri
Türk usulü pişirdim
Hem yedim hem yasını tuttum
Ve o kartal her gün tepende uçup
Çığlıklar atıyor.

Şimdi ben
Dünyanın kuzey yarım küresinde
Türkiye’nin Marmara bölgesinde
Balıkesir ilinin, Gönen ilçesinde
Deniz kıyısında kedim mavi ile
Çilemi dolduruyorum..
El frenini çektim hayatımın
Yüreğimde ki sevgi odasını
Çıkarıp attım, Marmara sahillerine
Yıktım dört duvarımı, kaldırdım
Üstümde gökyüzü uçsuz bucaksız
Altımda arzın merkezine kadar toprak
Yok etrafımda sararan yaprak
Tek duyduğum koku iyot
Tek yediğim balık
Tek yaptığım yan gelip yatmak
Sen kestane ağacının altında
Bıraktığım yerdesin
Ben se
Bıraktığın yerdeyim

14 Kasım 2009
Deli Mavi