Onsuzluklar Şiiri - Yusuf Çarkcı

Aniden onsuzluk çöktü üzerine onun depremler sanki
Düşen yıkıntılar arasında haykırır çığlık çığlığa ismini
Çıkaramazlar onu karanlık bahtından aydınlığa
Tek kurtarıcıymış onun onunki, hayatında

Çok uzak değildi, O
O kişi, onsuz olan O kişi
O benim

Başımı toprağa gömdüm saklandım öznelerden sözde hikayelerde
Başkalarına attım aşkı özlemi yaşayan ben değil gibi
Attım tuttum kamuflaj ettim herkeslerden seni, hiç gibi

Ağır duygularımı bir taşa bağlayıp bir denize attım
Deniz geri çıkardı sözde ağır taşları ve duygularımı
Kullandığım özneler yakamı bırakmadı
Adınla başlayan harfler beni esir aldı, adınsa işkence
Kelimeler tükendi Türkçe de yenileri türetmek gerekti
Kaçtım yabancı dillerde buldum kendimi lakin uzun sürmedi yakalandım
Çuvaldız gibi sözlerim kaldı ortada
Şimdi çenem paslanmış lal

Gökten sen yağsan keşke sağanak sağanak şehrime
Sözlerde kaldı senlilik, yağmur bile yağmazken
Rüzgâr fısıldadı bana seni haber verdi, mutlu sensiz
Şimdi kulaklığımı taktım şarkısız sözsüz kafamı dinliyorum

Çok üzülmüşüm bilmiyordum
İç dudağım patlamış sabah, bir gizli işaretiydi ruhumun

Zamandan artık söz aldım unutmaya
Şimdilik devam etmeliyim örümcek gibi ağlamaya