Önsöz Sonsöz Şiiri - Yakup Icik

yüz-yıllardır yazıldı şiirler, kalemlerin ucu bitmedi
duygular sayfalardan taştı, gözler ırmak oldu aktı
satır satır gam-keder-elem demlendi mısralarda
sonra dizildi bir bir aşk-sevgi-sefa ve mutluluk
ama yine de dolduramadık gönlümüzdeki boşluğu...

kimi zaman bir arkadaş için yazdık
kimi zaman bir güzel kız için
ama yine de sevgidir dedik yazılanlar
biz gözüyaşlı yaşadık sevgileri
mutlulukları cefaya gömüp, yalandan yaşadık sefaları
kimseler mutlu olduğumuzu bilmedi
mutsuzluğumuzu umursamadı
bizde kıyıdan köseden acıyla karışık
tatlı yaşamın ucundan tutup
yaşıyor gibi yapıp
sevmeyenleri sevip
sevilenlerle sevgileri yaşadık...

biz insanoğlu, açısıyla-tatlısıyla
sinir dolu bunca günleri
sırf arkadaş ve dostlarımız için sırtımızda taşıyoruz
cünkü bizlerin bir anlık mutluluğu ve neşesi
bizim için acı günlerimizde bile en neşeli
tatlı günlerimiz olduğunu bilmesek bile
mutluluğu ve neşeyi birbirimize borçluyuz.
cünkü;
diyemeyiz ki hiç sevmedim,
mutluluğu ve neşeyi bulmadım...
(1995)

Melankolik bir ruhun kollarında,
Patolojik aşklar dramla yaşar.
Minimum bakışların ucunda,
Maksimum sevgiler yaşar.