Onlarda Ölüyorlar (Çanakkale)

Aşağılarda, aşağılarda birkaç kavak ağacı
İncecik dalına bir karga kondu
Bir daha, bir daha ağaç karga ile doldu
Bir sürü yerden, bir sürü geldiler
Acı, tatlı ama gerçek, bir sürü gün gördüler
Kimi kahramanca, kimi acemice, kimi utançtan öldüler
Çarmıhta İSA (A.S) ile MERYEM tasviri duruyor
Direkte asılı buhurdanlığın ışığı kağıda vuruyor
Elinde yarım kalmış bir mektup
Belikli o günkü yenilgiye öfkelenmiş
Gördüğü gerçekler karşısında sinirleri gerilmiş
Öldüler sanıyoruz, ölmüş olmalılar diyoruz
Onca top mermisi karşısında imkansız diyoruz
Hücuma kalktığımızda görüyoruz
Diriler, ölmemişler
Sanırsınız ölüleri de dirilmiş
Ondan önce ölenlerde dirilmiş
Yoksul dediğimiz insanlar nasıl diriliyorlar?
Topraktan çıkıyorlar, süngülerle çıkıyorlar
Bağırıyorlar…yeri göğü yıkıyorlar
Vuruyorlar, vuruluyorlar tekrar diriliyorlar
Haksızız…biz haksızız.haklılar diriliyorlar…
Haksızız biz ne diye geldik, ne vardı geldik?
Satırlar burada bitiyordu.
Kalemin kayan çizgisi alt satıra iniyordu
Rahibe hemşire geldi,
Üzgün yüzle öldü dedi
Yazık, çok gençmiş, bu günkü hücum bölüklerindenmiş
Yazık, bu ikincisi
Keşke yukarıdayken ölselerdi
Başındaki aynalı başlığın ışığı
Çarmıhdaki İSA’yı aydınlatan ışıkla kırıldı
Bir karga kalktı yerinden, diğer dala sığındı
Dal silkelendi aşağı yukarı kalktı
Doktur; yazık yazık
Boş gözlerle yarım kalan mektuba baktı
Yukarıda, yukarılarda bir Çanakkali türküsü söyleniyordu…
Zaman durmuş, ay gecenin koynunda uyuyordu
Varla yok arası bir rüzgar esiyordu
Dünyanın mahşere döndüğü bu yerde
ÇANAKKALE’de…