Onlar öyle sandılar… Şiiri - Mustafa Tekağa

Kör kuyulara attılar arkalarına bile bakmadan,
Gittikleri yerde huzur bulunur sandılar.

Bir haber vermeden gitti, geçen yılları saydım,
Zaman kandırır, acı da olsa unutur sandılar.

Aldılar Resimleri elimden, sevgiyi kalbimden,
Öyle kolay mıydı silmek, bunu bir heves sandılar.

Kıyamazdım bakmalara, gözlerinde kaybolurdum,
Gözden ırak olmakla, gözlerinin rengini unutur sandılar.

Ellerimi bağlasanız, yollarımı kazsanız, bedenimi alsanız,
Biter bu aşk değil mi? İşte bu sevgiyi böyle sandılar.

Günde bilmem kaç defa “onu çok seviyorum” dedim.
Yılları bırak, günler geçerken unutur sandılar.

Yıllar sonra baktım ki, ben aynı değişen yıllar.
Sevdiğim, orda ben burda unutulduk sandılar.

Kaybettiniz anlayın, ama bizi de çok yıktınız,
Bu sevgiyi siz isteyince biter sandınız.

Belki bir kez olsun elini tutamadım, bir daha gözüne bakamadım.
Hesap edemediler, hayallerimi de alacaklarını sandılar.

Yağmurlar bir başka yağdı onsuz, hep öksüz kaldılar.
Sırılsıklam olmakla, tüm sevgimi de yağmur alır sandılar.

Güller topladım, o na olmasa da denizlere verdim.
Denizler, deryalar bu sevdayı yutar sandılar.

O benim hazinem, sakladım, sakındım yıllardan.
Bu hazine de biter, çabuk harcar sandılar.

“Seviyorum, o nu çok seviyorum” söyleyemesem de
Söylenmeyenler, yıllar sonra da söylenemez sandılar.