Onlar Ölüme Döndüler Semah

karanlıkların izi vardır bu şairin her yarasında
ben de olabilirdim onların arasında
kafkas kokulum aşk okulum
memleket bakışlı(m) mutluluğa çıkan yolum
ben de onların arasında olabilirdim
artvin’in aklığıyla
insanlığımın sıcaklığıyla o sabah
onlar ölüme döndüler semah
(insan yemeye açlar dediler bismillah
hani canı vermişti allah)

sanki sıvas’ın üstüne ölüm kustu çernobil
koptu tel sustu dil
sıvas’ın karanlığında soldu otuzbeş karanfil
gülüm ölüm beyaz değil
her tarafı kir
izmir uzatır zeybek işlemeli mendil
hoşgörülere beşiklik eden diyarbakır
gözyaşlarımı sil

memleketimin aydınlık yüzü kanıyor
insanlık insan yakanları tarihten tanıyor
şimdi çocukların yüzüne bakmaya utanıyor
aşık veysel’i büyüten şehir
biraz türkü biraz şiir
sıvas’da insan kokuyor kül
tanımaz mıyım seni memleketim
sıkılı yumruğunun içinde gül

Temmuz 2004 / Temmuz 2006