İnsan var güleç yüzlü içten mi içten;
Ela gözlü, tatlı sözlü, bir damlacık sıcaklığa hasret…
İnsan var konuşmayı seven, özü dürüstlüğün;
Solgun yüzlü, yorgun ruhlu, içtenliğe susamış…
İnsanlar var kader çizgisi buluşmuş,
Akılları ve yürekleri bir, hayat yolları ayrı mı ayrı...
Onlar konuştular yarınları, paylaştılar düşleri, saygıyı…
İnandılar birlikte yaşamaya bu hisleri…
Zaman akıp geçti, an be an ruhlar kenetlendi…
Onlar ki! Sevgiye aç dünyada mutluluktu tek istekleri.
Unuttular gerçekleri, hatırlamak istemediler kaderi.
Kader unuturmu onları? Zaman doldu diyen gardiyan misali…
Bir bahar akşamı söndürdü gözlerdeki sevinç ateşini,
Kader katıydı kurallara sadık, ayırdı yolları…
Denediler birbirinden uzak hayatlara alışmayı
Öğrendiler gülmeye, içtenliğe hasret yaşamayı…
Kayıt Tarihi : 19.8.2005 21:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kader katıydı kurallara sadık, ayırdı yolları…
Denediler birbirinden uzak hayatlara alışmayı
Öğrendiler gülmeye, içtenliğe hasret yaşamayı…
iyi bir final ama özlem ve ayrılık temaları yoğun işlenmiş şiirlerinizde ahhh!bunlarda olmasa belki bu kadar içten yazılabilirmiydi kim bilir?Yüreğinizden sevgi yüzünüzden gülüş eksilmesin Rıfat Gürsoy
TÜM YORUMLAR (2)