Onlar ki Şiiri - Mahmut Nazik

Onlar ki yoksula cömert
Puşta puşt
Sevdası sevda
Yiğide mert
Onlar ki
Kavgada cesur
Sevdası asil
Özüyle sözüyle denk
Her lokması namuslu
Her hücresi özgür
Sabah kızıllığı vurmuş düşlerine
Gülüşlerine ay ışığı
Tepeden tırnağa inanç
Saçının teline varana insan

Onlar ki
Denizden umut avladılar
Yüreklerini
Bilginin ateşiyle dağladılar
Özgürlük sağdılar göklerden

Hiçbir zaman şey demediler
Sözleri apaçık
Her zaman taze her zaman yeni
Değişime
Eytişime apaçık

Üç boyut yetmez dediler
Dünyayı tanımaya
Dört boyut yetmez
Kendini ve
Var olanı aşmaya
Olana olmayana
Düne bu güne yarına
Gelecek olana
Yaşanana yaşanmayana
Yetmiş yönden bakıp
Öyle değer biçtiler

Bakışlarına
Yüreklerine
Sevdadan
Sevgiden
İnsandan
Aşktan ve
Sanattan olanı ekleyip

Bilinen her boyutu aşmaya
Canlarını öyle taşımaya ant içtiler

Onlar ki
Havada şahan
Karada aslan
Güzellikte ceylan
Yani onlar delikanlı
Yiğit civan
Sürüde şivan

Dosta dost
İnsana insan
Düşmana düşmandılar
Bilinen en güzel şeydiler var olan

Onlar ki
Kekliğin kınasına
Rüzgârın sesine
Dağların sisine
Denizin mavisine
Baharın nefesine
Adamım adam gibisine vuruldular

Öfkelerini sellerden
Güzelliklerini güllerden
Uysallıklarını ninnilerden
Sevdalarını yellerden alıp
Ovaya inmiş nehirler gibi duruldular

Erenler evliyalar
Kırklar yediler
Aksakallı dedelerin
Önlerinde eğilip
El aldılar
İnsan önünde
Secdeye durdular
Onlar ki
Ulu ağaçlar
Yüce dağlar kadar bilgeydiler
Seldeki kütük
Çöldeki kuyu gibiydiler
Onlar uğursuzluğun
Onlar umutsuzluğun
Can simidiydiler
Velhasıl onlar
Tepden tırnağa sevgiydiler

Onlar tarlada ırgat
Fabrikada işçi
Irak’ta Filistin’de
Yani ezilen
Yani eziyet edilen
Her yerde direnişçiydiler

Onlar ki
Bu günün çilesiyle
Dünün ağıdıyla
Mahpusta işkencede
Namluların arpacığında
Düşenlerin acısında
Yedikleri her tekmenin acısında
Yarının türküsünü yazdılar dağlarda

Onlar ki
Sevdalarını yazdılar
Taşlara duvarlara
Prangaların halkalarına
Kanadına kuşların
Azrail’in atlarına

Onlar ki
Tükürdüler yüzüne
Deyyusluğun
Namussuzluğun
Ve kahpeliğin
Kitabına kalıbına
Tükürdüler
Suratının ortasına cellâtlarının

Onlar
Yoksulu yoldaş
Mazlumu kardeş bildiler
Bir ekmeği bin kişiyle
Bölüp de yediler
Gelsin diye yar mevsimi
Nar mevsimini paylaş dediler

Onlar ki
Yarınların yazgısını
Yürekleriyle gördüler
Bu kötü alın yazısını
Dantel dantel
Petek petek ördüler

Onlar ki
Ere dişiye
Eşikten beşiğe
Şiir edip türkü edip
Yedi iklim dört köşeye
Usul usul anlatıp buyurdular
İlle ki sevgi
İllaki barış diye duyurdular

Mahmut NAZİK 13.07.2005 MERSİN