İnsanlığın Son Perdesinden

Geldi insan dünyaya,
Ağlayarak geldi, tekmeleyerek geldi ;
Zamanın bir kuş olup sol yanında attığı
Hüzünlerin henüz yaşanmamışlıklarda yattığı
Bakışlarına hazan rüzgarlarının esmediği
Hayatın kanatlarını kesmediği
Zalimlerin ruhuna değmediği
Umutla kaldırdığı başını eğmediği bir andı
dünyaya geldiği an...
O andan sonra başladı her şey:
Hayat kızgın od olup döküldü ruhuna
Hayallerinde depremler oldu
Ve kaldı yüreği enkazlar altında
Büyüdü insan,
O büyüdükçe hayalleri küçüldü
Olgunlaştı insan,
O olgunlaştıkça çehresi solgunlaştı...
Umut denilen merdivenle tırmandı insan göklere
Zirâ hayalleri oturuyordu bulutlarda
Sonra merdivenlerinin basamaklarını kırdılar
Gözünden ışıklar da gitti,özünden umutlar da...
Ağladı insan,
Ve yaslandı insana
Ve yaslandı insan insandan...
Gitgide paslandı ruhu hayattan
Hayatının rutubeti de yine insandı
Zulmün dış kapısını kin sandı
Ve kinle marazlandı gövdesi ,
Solu ağırlaştı, hisleri sağırlaştı
Kinden düşüp,düşün sularına bulandı
Düşler tutuştu birden, binbir düşünce yandı
Ve insan yalgısından yazgısına düşünce yandı...
Ölüm tutuşturdu eline ömrünün son nefeslerini
Sözde insanlar kıramadı umudunun kafeslerini
Oysa ne de ustaca kırmışlardı heveslerini...
Herkes insandı, inansam da inanmasam da Ben ve ruhum bu gece çok kalabalığız inan masamda...
Ben kırıldım, kırılacak bir yer vardı solumda
Onlar kıydı, ben kıyamadım, insandım merhametim vardı
Oysa benim de tıpkı onlar gibi kemiğim etim vardı!
Yine de kıyamayız biz insanlar,
Kıymayalım da...
Onlar insan olsun, biz insan kalalım !