Gecenin karanlığı gibi çökerken,
Üstüne üstüne yalnızlık...
Kimsesizliği anlarsın.
Bir adım yaklaşırsan yurt çocuğuna,
Dokunursan bedenine usul usul...
Körpecik bedeninde sevgiyi duyumsarsın.
Uzatırsın kollarını...
O da sana uzatır.
Sınır tanımaz olur sevgi,
Bırak bedenini sımsıkı sarsın.
Öyküsünü dinlersen candan
Ve içinde duyarsan anlattıklarını,
Dayanamaz olur yüreğin...
Sessizce ağlarsın.
Kiminin annesi yoktur,
Kiminin babası.
Var olansa ayrıdır.
Arayıp sormazlar çocuklarını,
Böylesinden ne beklersin.
Bu çocukları sevelim.
Onlar da bizim çocuğumuz.
Tutalım ellerinden...
Umutla yarınlara götürelim,
Onlar da dünyayı sevsin.
Kayıt Tarihi : 8.12.2007 01:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri tüm Yetiştirme Yurdu çocukları için yazdım.Toplumun bu çocukları suçlu gibi görmesini istemediğimden ve bu çocukların da bizim çocuklarımız olduğunu topluma hatırlatmak istedim
bu ....çünkü sevgisizlik içinde mutsuz büyüklerin dünyası
böyle oluşuyor....sevgi yüce bir duygu duyarlı yüreğe ve
güzel şiiri yazan şaire saygılar
TÜM YORUMLAR (3)