Onlar Çanakkale Kahramanları

I
“Vatan Büyük Tehlikede GEL Dendi.”
* *
BİR türküdür Çanakkale BİN destan
Yedi düvel hücum etmiş boğazdan
“Toplan” borusunu çaldı borazan
Vatan borcun namus borcu bildiler
Dalga dalga, koşa koşa geldiler…

Kaç cepheye sancak açıp çıkıldı
Genç ihtiyar serhatlere döküldü
Üstlerine yağlı kurşun sıkıldı
Ne çetin bir imtihandır, bildiler
Kasırgalar aşa aşa geldiler…

“Silah çekmiş kim ki Türk’ün bağrına
Süngümüzü dayamalı böğrüne! .. ”
Kurban olsun koç yiğitler uğruna.
Toprağını candan aziz bildiler
Yurt derdine düşe düşe geldiler…

Kara donlu kâfir çıkmış savaşa
Kalk yiğidim yine düştü iş başa
Boyun vermez bozkurt ite, baykuşa
Kurt inine çakal girmez, bildiler
Volkandılar.. taşa taşa geldiler…

Korkmadılar koptu tufan, fırtına
Er oğlu er hepsi tutkun yurduna
Bakmadılar dönüp bir kez ardına
Ölüm yeğdir zillettense, bildiler
“Cenge” deyip coşa coşa geldiler…

* * *

II
“İşte Aduu, Karşısında KAL Dendi.”
* *
Tok sesli bir arslan kükrer: “Koman ha,
Bre vurun… Haydi Allah aşkına! ”
Pür velvele saldırdılar düşmana
Yürüdüler.. şahlandılar, geldiler
Hayret- haşyet sala sala kaldılar…

Yarım karın yalın kılınç vuruşup
Üçler, kırklar, yedilere karışıp
Can vermeye can atarak yarışıp
Tekbîrlerle tek bir yürek, geldiler
Süngülerin sile sile kaldılar…

Çarık, çizme, potur, yelek yırtıldı
Kabirleri.. karanlıkta örtüldü.
Bin meşekkât vatan namus kurtuldu
Kırık mavzer topal ayak geldiler
Süngü-dipçik çala çala kaldılar…

“Can sağ iken yurt vermeyiz düşmana! ”
Türkü buydu.. duyurdular cîhana
Dünya şaştı yazdıkları destana
Bir esrarlı mehabetle geldiler
Ölümlere güle güle kaldılar…

Garbı boğdu akan temiz kanları
Gökler almaz, yere sığmaz şanları
Kanatlanıp arşa çıktı canları
Düğün müydü bayrama mı geldiler? !
Onlar.. burda öle öle kaldılar…
* * *

III
Vatan İçin Gerekirse, ÖL Dendi.”
* *
“Ölüm şerbet, şehadettir bizlere! ”
Derlerdi hep.. bakıp bakıp göklere.
Karabasan, kâbustular kâfire…
Gözlerinde “korku” olup kaldılar
Düşlerine gire gire öldüler…

Çiğnetmeyip bu mukaddes toprağı
Yükselttiler düşürmeden bayrağı
Töre budur; erlik-mertlik gereği
Söz verdiler dönmek yoktu kaldılar
Göğüslerin gere gere öldüler…

Siperleri cenk türküsü doldurdu
“Hücum! ” sesi duyan kalkıp saldırdı
Bir ölürken bin dirilip öldürdü
Mıhlandılar.. tabyalara kaldılar
Kurtlar gibi kıra kıra öldüler…

“Kilitbahir” kilitlendi açılmaz
Küffâr bildi: Türk’e kefen biçilmez.
Haykırdılar: “ÇANAKKALE GEÇİLMEZ! ”
Bayraklaşıp ufuklarda, kaldılar
“ALLAH! ” deyip vura vura öldüler…

BİN türküdür Çanakkale BİR destan
TÜRK’ün çelik azmi ile yazılan
Ölen şehit kalan gâzi kahraman
Kan döktüler, can verdiler, kaldılar
Dağlar gibi dura dura öldüler…