Onlar Bizim Rıza Amcamız Şiiri - Cem Erk

Zordur yüzündeki çizgileri beslemek
Yılları demlendirmek hasret siperlerinde
Yolların talihsiz kıvrımında ömür törpülemek
Yaşlılık denen illete yakalanmak baharı beklerken...
Gecikmiş sevdaların öykülerinde rutubet kokan gönül sızılarıyla takvimleri yırtmak birer birer.
kahve köşesinde oturan rıza amcanın; yüzünede başka ifade kondurmak imkansız bu kader bilmecesinde.
Eller nasırlaşan doğanın duacı uzuvları Yaşama tutunmuş örselenmiş kaderine karşı koyar gibi.
Akşam sabah demez gençliğini tırmalar hayatın bir köşesine sarılmak uğruna...
Gözler dipsiz denizlerin uçsuz bucaksız karanlığıyla bakar.
Kalbi uçurum köşesinde bekleyen adamınkiyle aynı bezginlikte
Bizim rıza amcanın öyküsünde böyle biraz tecrübe kokar,
biraz acı katılır,az da olsa ümit harmanlayıp,dost sohbetlerinde yaşatır katıksız hayatını.
Sende 20,ben diyeyim 30 sene ablukaya almış ömrünün en güzel yıllarını
Geçen değilde nankör yıllar yaralar kaybedilmiş bedeller içindeki hayatı
Bazen anlamak güç gelir insana,nasılda tecrübe denen dondurulmuş beste,her yeni günde bu kadar etkileyeci bir güfte olarak kulaktan kulağa gider.
Kolay değildir zamana yayılmış adımların bıraktığı izleri silmek.
Rıza amcaları çoğaltabiliriz,klonlamak değil ifademiz...
Yaşlılık,hayat,tecrübe hepsi ayrı bir nobel ödülü yaşamlarında...
Acıları yüzde görür,tecrübeyi sözde bilir,uygulamayı hayatımızın içinde eşeleriz...
Yaşlılık ne zaman hürmetle tedavi görürse bu yanlızlık illetinden kurtulur rıza amca gibileri.
sevgi,saygı asaletin rütbesiz askerleridir düşmazsız savaşlarımızda,insanın kendine yaptığı düşmanlığı kimse ona yapamaz hayat denen tek seferlik oyunda.