Ağabeyim hoşlanmazdı dedemin sürekli komşuya gitmesine. Gerek kıyafeti, gerekse davranışları ağabeyimde bir utanma duygusu oluştururdu. Örneğin, bir yerde duymuş, sirkeli bez tansiyonu düşürürmüş, kafasında sirkeyle ıslatılmış bir bez olduğu halde pencereden sokağı seyrediyordu komşunun yol seviyesindeki evinden. Ağabeyim bunu görünce çok kızmış ve dedemle tartışmıştı. Çok kızmış dedem ve;
“Beledi kesin, ben gidiyum! (Biletimi alın, ben gidiyorum) ”
Diye kestirip atmıştı.
Gitmek istediği yer Giresun’du. Ancak daha önce Konya’nın Çumra ilçesinde oturan amcama da birkaç günlüğüne uğramayı düşünüyordu. Üniversite yıllarımda sömestri tatilinde olduğum için ona ben refakat etmem gerekiyordu.
“Gidecek miyiz? ”
Tamamını Oku
Büyük bir nostalji yaşadım bu yazınızda,yüreğiniz sağ olsun üstadım.
Onlar affeder harika bir başlık. Büyüklerimiz herzaman affedicidir. Güzel anı hikayenizi çok beğendim. Bana rahmetli dedelerimi anımsattı. Gerçekten dedelerin değerleri bir başka çocukların gözünde. Yüreğinize sağlık efendim. Saygılar.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta