Onlar Affeder-2 Şiiri - Kadir Tozlu

Ağabeyim hoşlanmazdı dedemin sürekli komşuya gitmesine. Gerek kıyafeti, gerekse davranışları ağabeyimde bir utanma duygusu oluştururdu. Örneğin, bir yerde duymuş, sirkeli bez tansiyonu düşürürmüş, kafasında sirkeyle ıslatılmış bir bez olduğu halde pencereden sokağı seyrediyordu komşunun yol seviyesindeki evinden. Ağabeyim bunu görünce çok kızmış ve dedemle tartışmıştı. Çok kızmış dedem ve;
“Beledi kesin, ben gidiyum! (Biletimi alın, ben gidiyorum) ”
Diye kestirip atmıştı.

Gitmek istediği yer Giresun’du. Ancak daha önce Konya’nın Çumra ilçesinde oturan amcama da birkaç günlüğüne uğramayı düşünüyordu. Üniversite yıllarımda sömestri tatilinde olduğum için ona ben refakat etmem gerekiyordu.

“Gidecek miyiz? ”
Diye sordum.
“Tace garelleşdürmedim. (Henüz karar vermedim) ”
Diye yanıtladı.

Konya’dan Çumra’ya akşamın belli bir saatinden sonra (muhtemelen 19.00 veya 20.00) otobüs gitmiyordu. Bir ulaşım sorunuyla karşılaşmamak için en doğru hareket akşamdan yola çıkıp sabah orda olmaktı. Bunu kendisine izah ettim ve gitmek istediğini söyleyince bileti aldım ve yola çıktık.

Çumra’da bulunduğumuz birkaç gün içinde evde canı sıkılan dedem çevrede kendi yaşta kişilerin bulunabileceği kahve aramış bulamamış. Eve geldiğinde bir hayli sinirliydi. Bir kahvede oyun oynayan gençlere;
“Buralarda usluların (yaşlı kimselerin) bulunduğu bir kahve var mı? ”
Diye sormuş, delikanlı;
“Biz adam değil miyiz? ”
Diye yanıtlamış. Başka bir kahvenin önünden geçerken selam vermiş, kendisine anlamsız anlamsız bakanlara;
“Yahu süsen öküzü gibi ne bakıyorsunuz? Selam verdim işte”
Demiş…
Daha sonra dedem yine sokağa çıkmıştı. Uzun süre gelmeyince meraklandım ve aramaya çıktım. Bir kahvede sohbet edebilecek kişiler bulmuştu. Çevresine oturmuşlar onu dinliyorlardı. Selam verip ben de yanına oturdum. Torunu olduğumu söyledi oradakilere. Yaşlı bir adam bana bakarak;
“Ama yosma bir görünüşü var torununun.”
Dedi. Sanırım yakışıklı demek istedi. Dedem de;
“Benim torunlarımın hepsi öyledir. Üstelik hepsi terbiyeli çocuklardır”
Diye yanıtladı. Özellikle ağabeyimle tartışmasının ardından o dahil herkes için böyle olumlu rapor vermesini biraz garipsediğimi anlamış olmalı ki, kulağıma eğilerek;
“Ağabeyin bi gabaat işledi emme afettim unu”
Dedi.

Ağabeyim ondan özür dilememişti ama o affetmişti. Affetmeseydi kim ne diyebilirdi bilmiyorum. Ama o bizleri çok severdi. Özellikle ağabeyime “Paşa” diye hitabeder ve gözünde de hep paşa olurdu.

Ağabeyim askerden geldiğinde annemin ona sarıldığını görmüş, sonra kendi de sarılmıştı. Evin kapısında oturmuş sohbet ederlerken ağabeyime dayımın ismiyle hitabetmişti. Meğer ki onu dayım sanmış, ancak ağabeyim’in;
“Sen bana neden Ali diyorsun? ”
Sorusu karşısında,
“La! Yoksa Paşa mı bu? ”
Diye sormuş, sonra kalkarak içten bir şekilde tekrar sarılmıştı ağabeyime. Bu defa gözleri yaşarmıştı.

Bir gün kardeşim apandisit ameliyatı olan kardeşimi ziyarete gitmiştik. Ziyaretten geldiğimizde dedem kardeşimin bir sözünü anımsatmıştı. Hem de ağlayarak;
“Babam duymasın, üzülür dedi”
Giresun’da bulunan babamın duymasını istememesi dedemi çok duygulandırmıştı.

Bir gün staj yaptığım Gölcük’ten staj bitiminde Giresun’a gitmişti. Sabah’ın ilk ışıklarıyla varmıştım köydeki eve ve eve girdiğimde dedem sabah namazı için kalkmış saate bakıyordu. essizce yanına yaklaşıp;
“Beşe yirmi var”
Dediğimde,
“Yoo, altıya yirmi var”
Veya buna benzer konuşma geçmişti aramızda. O anda kedine geldi ve;
“Ula naabar! ”
Diyerek boynuma sarıldı. Hemde ağlayarak…

Böyleydi rahmetli dedem.
Böylesine çok severdi bizi,
Ve de hatalarımızı affederdi.

Mekanın Cennet olsun dedeciğim.

(26.04.2005)