Onlar Şiiri - Sevinç Başbuğ

Onlar diyorum evet
Onlar..
Biz olmak isterken.
Uzak düşüyorum sıra
Arkadaşlıklarına..
Çalan zildeki telaşlarına..
Onlar diyorum evet,
Biz demek isterken
Ellerimin tebeşirine
Aldanarak..
Oysa Uçup konmak var
Arka sıralardan birine,
Makyajımı silmek,
Diz altı çoraplar giymek
ve sessizce
Aşktan bahsetmek var
Sıramı paylaşan
Gölgelerle..
Dişliler diyorum
Evet dişliler
Dikiyor
Beni ve benim gibileri
Karşılarına...

Ancak gözlerimle dokunabiliyorum
Hatıralardaki hayalatlere..
Ön sırada,
Orta sırada,
Arka sırada oturan eski
Hatıra defteri gibi
Aşınmış
Yapraklardaki
Yüzleri
Görürcesine
Dokunuyorum gözlerimle onlara
Orta yerinde sınıfın,
ve karşısında tahtanın
Bazen hala sözlüden korkan
O çoçukmuşcasına..
ve kimseye soru soramıyorum
Bu nedenle
Terleyen avuç içlerini
hissedercesine..

ve izin vermiyolar işte
Aldanarak topuklu ayakkabılarıma
Çantamdaki dolma kalemelere.
İzin vermiyorlar,
Şöyle kimliksizce sızamama
Sıranın bir köşesine..

Bir yerlerde her zaman biz olabilmek
Elbette,
Ama bir yerde
hep 'o'
olarak
kalmak,
ve her zil sesinde
Uçuşan kelebeklerin arasında
Değişen renklerime tanık olmak..

İşte tüm mesele
bu..