Onlar Şiiri - Nuri Eren Karabulut

Ölümün o soğuk nefesini ensemde hissettim,
Karanlık bir odada geçti tüm gençliğim,
Fikirlerim dogma, sevgim sonsuz...
Rüzgarları hiç tanıyamadım,
Mahrum bıraktılar beni rüzgarlardan.
Sade bir yaşam istiyordum Tanrıdan,
Mahrum bıraktılar beni tüm hayattan, onlar.

Sözleri olmayan bir şarkıda buldum kendimi,
Her ne kadar sözleri olmasa da çok şey anlattı bana.
Ufacık bir piyano sesi huzuru,
Delice atılan sololar nefretimi simgeliyordu.

Farklı bir galakside buldum kendimi,
Oksijen yerine nefret çekiyordum ciğerlerime,
Onlar da bunu istiyordu; nefretin tüm vücudumu ele geçirmesini.
Başka çarem yoktu; korkuyordum, bu işkencenin bitmesini istiyordum lakin korkuyordum onlardan!

Sessizliğe ve yalnızlığa o kadar alıştırdılar ki beni; onlar,
Kirli ve anlamsız geliyordu insanlar,
Sabah oldu nefret ettim, akşam oldu küfür ettim.
Soğuk bir kış gününde yağan kara şükrettim.
Tüm çıplaklığıyla, savunmasızlığıyla iniyordu süzülerek semalardan,
Ellerimi açtım; ağlamaya başladım, hissedebiliyorum.
Duygularımı yok edememişlerdi, onlar.