I
Ben bir kere kayboldum,
Yalnızdım.
Kimse tutup yol göstermedi.
Martılar yalan söyledi.
Hem gece oluyordu;
Oysa az sonra karanlık gölgelerimle buluşacaktım.
Yıldızları söndürürdüm şimdi kültablamda,
Kaybolmuş ve yalnız olmasaydım.
II
Tren raylarının bir ucundan tuttum,
Öbür ucunda sen vardın biliyordum.
Oniki ellisekiz mavi treni bekliyordun.
o tren gelmeyecek,
Bir önceki istasyonda vurdum onu.
Acı acı bağırıyordu.
Ben çok kalabalıktım,
O çok yalnızdı.
Sonra diğer benler kaçtılar.
İstanbul'a kaçtılar.
Sen olmasan ben de kaçacaktım,
Olmazdı, sana gelmeliydim.
Ben bir kere kayboldum sonra,
Hem yalnızdım.
Sigaram olsa içecektim,
Daha yapılacak işler vardı.
Bir ondört marmara ekspresi,
İki otuzüç fatih...
Sen onlardan habersizsin bilirim,
Ben onlara seni anlattım.
Şimdi tutup onları vuracağım.
Sonra ben bir kere kaybolacağım,
Peşimden gelme yalnız olacağım.
Diğer benler beni gammazlamışlar.
Polis beni arıyormuş her yerde.
İstasyonlara resmimi dağıtmışlar.
Nereye gitsem beni yakalayacaklar,
Ama ben seni görmeliyim.
Sen hala oniki ellisekiz mavi treni bekliyorsun.
O yanında duran mavi montlu adam var ya,
Adı Cemil...
Geçen yıl üç yirmi Karaelmas ekspresin cinayetinde beraberdik.
Ben o zaman bu kadar kalabalık değildim.
Ne önemi var şimdi bunun deme.
Panikteyim, kayboldum, yalnızım.
Bu gece seni görmezsem,
Suna'nın yanına gitmeliyim.
O benim dostum,
Fahişedir kendisi..
Ama gözlerini görsen,
Bana inanmazsın.
Sen tutup ona 'prenses' dersin.
O bir salem yakar,
Bir kahkaha savurur,
Korkarsın..
Boşuna bekleme oniki ellisekiz mavi tren gelmeyecek,
Onu vurdum diyorum.
Cinayetten aranıyorum diyorum.
Yalnızım diyorum...
Seni görmeliyim,
Yoksa bileklerimi keseceğim.
Sonra vicdanında beni yargılarsın,
Ben çoktan ölmüş olurum.
Bu yolları biliyorum,
Yıllar yılı buralarda karaladım hayatımı.
Ama nasıl oldu anlamadım;
Kendi karanlığımda yalnızım, kayboldum.
Gece üstüme önce İzmir yolunda çöktü,
Cılız omuzlarımda taşıyamadım.
Cafe la Gondola'nın önünde yığıldım kaldım.
Oysa istasyona geliyordum,
Seni görmeliydim.
Oniki ellisekiz mavi trenin cesedini hemen buldular,
Diğer benler İstanbula kaçtılar.
ben seni görmeliydim.
Kestirmelere girdim beni arıyorlar.
Yalnızım, kayboldum, nefes nefeseyim.
Kara Celal'i aradım;
Bana pasaport bulacak,
İki de uçak bileti.
Bu gece çok karanlık,
Ben çok yalnızım.
Seni görmeliyim.
Onikiellisekiz mavi treni ben vurdum,
Anla beni kalabalıktım seni arıyordum.
III
Onu arka sokakların birinde bulduk,
Cesedi yeni yeni soğuyordu.
Aylardır onu arıyorduk,
Kırmızı bültenle arıyorduk.
Oniki ellisekiz mavi tren cinayetinden,
Üç yirmi karaelmas ekspresi yüzünden arıyorduk.
Sanırım kaybolmuş, yalnızmış.
Görgü tanıkları o vurdu diyorlar,
Çok kalabalıktı diyorlar.
Biz onları İstanbulda arıyorduk,
Burada bulduğumuzda şaşırdık.
Belki istasyona gitmeye çalışıyordu,
Kaybolmuş, çok yalnızmış, üşümüş.
Merkeze bildirdik,
Bir yığın adam geldi.
Cesedi alıp götürdüler.
Bir sigarası olsa şimdi içerdi mutlaka,
Niye vurmuş acaba, kime gidiyormuş,
Neden kaybolmuş?
IV
O gece bekledim niye gelmedin?
Oysa iki biletim vardı.
Sen tutturmuş gelmeyeceğim diyordun,
Ankara'da bir ev kiralamıştım.
Seni nasıl olsa kandırır götürürdüm.
Oysa o gece gelmedin,
Tüm gece seni bekledim.
Oniki ellisekiz mavi treni vurmuşlar dediler,
Seni bekliyordum.
Çokça sigara içiyordum.
İlk sigaramı mavi montlu biri yaktı,
Yanımda duruyordu.
Sordum seninle aynı adlı birini bekliyordu.
Tesadüf dedim,
Konuşması sana benziyordu.
O gece niye gelmedin bilmiyordum.
Sonra polisler geldi seni arıyorlardı.
Resmini gördüm.
Oniki ellisekiz mavi treni vurdu dediler,
İnanamadım.
Sen gelmeyeceksen Ankara'ya gitmenin anlamı yok.
Hem oniki ellisekiz mavi treni öldürdün.
Ben şimdi bir saigara daha yakacağım,
Senin yanında sigaranda yoktur.
Mavi montlu adam;
'Saat oniki ellisekiz' diyor.
Sanırım sen kayboldun,
Yoksa iki elin kanda olsa gelirdin.
İki elin kandaydı sonuçta.
V
Diğer benleri birer birer astılar,
Beni gıyabımda astılar.
Ben gülümsedim.
Hem oniki elli sekiz mavi treni ben vurmadım,
Aylin vurdu.
Ben yalan söylüyordum.
Kayıt Tarihi : 29.12.2007 19:08:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri bir tiyatro sahnesinde düşünün. Her bölüm başka birine ait monologlar. İlk bölüm giriş seyirciyi şiir boyunca hissedeceği karanlığa hazırlıyor. İkinci bölümde asıl karakter kolaylıkla yakalanabilen kararsızlığı ile yaşadıklarını anlatıyor. bazen gereksiz görünen tekrarlar aslında bu karakterin çokta psikolojik olarak sağlıklı olmadığını, paranoyaklığını ve paniklediğini gösteriyor. Üçüncü bölüm bir polisin ağzından hikayenin sonunu anlatıyor. Polisin çokta suçlayıcı olmadığı muhtemelen şahsa acıdığı cümlelerine yansıyor. Dördüncü bölüm Aylin'e ait. Aylin aslında şiirin her yanına sinmiş durumda. Önceki bölümlerdeki hikayeyi birleştiriyor, sonraki istasyonda eş zamanlı yaşananlar. Son bölüm bir bitiş aslında ortaya konanların pekte doğru olmadığını anlatıyor. Bir polisiye tadında nefes nefese okunmalı. Trenleri ve garları hep sevmişimdir. İzmir-Ankara arasının vazgeçilmezidir mavi tren...

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!