bir insan nefes aldığı için mi yaşar abiler, ablalar?
açılma ipi olmayan paraşütleri sırtımızdan atınca mı uçmaya başlarız?
açılmayan paraşütler, kesif kokular
ölgün bir güzellikle bize adını açan koparılmış çiçek
flipper öldü, ölmüş yani, yaşımız sonsuz
buralarda hayat böyle serpiliyor
ninni ederek feryatları
buralarda biz konuşmaya başladığımızda
ahize çoktan kapanmış oluyor yüzümüze
buralarda hayata girerken artık
kemerlerimizi, ayakkabı bağcıklarımızı alsalar iyi olur
şehrin kişiliksiz kelebekleri parlıyor yamaçlarda
yanlışları ve doğruları hep aynı
sevimsiz astarlar çekerek son sokak lambalarına
şehrin kişiliksiz kelebekleri öğretti yazarak susmayı
biz kendimiz keşfettik çığlığı
Bi keresinde yoktun buralarda cuci
üstümüze yürür gibi kocaman doğmuştu ay
kuruduğu gibi pınarı altmış beş model kırmızı cehvrolet’lerin
bir ay ile kurudu
merkezi acı alma yerlerimiz
Hayata Emeği Geçen Tüm Dekorlara
Bu şiirler nasıl yazıldı
pimine basılmış bir mayının üstünde?
İnsan hiç şüphelenmez mi altındaki uçan mutluluktan?
O şüpheyle belki bir nefes te olsa verebilirdik kendimizi dışarı
kadınları başlarını kapatır, erkekleri muhafazakardır
tek yönü “gösterilen sevgiye” kapalı bu yolun
ve dalından kadın koparmanın çağla sevinci
kızarır yanaklarda
şarka uğrak şiirler ve düzyazı yenilgilerle.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!