Ondörtlük Şubat Şiiri - Orhan Ateş

Su sesiyle yıkadım kulaklarımı
Duvarsız mabetlerim var hala
Dilsiz dualarda şeytani renklerin hoşnutluğu
Sensiz bir hayat göz oldu bana
Ben dilsiz sanık
Avuçlarım soğuk bir ülkenin Yusuf’u
Kan toplamış dilim
Yarılan gözlerimin arasından firar etti düşler
Aklım yok
Savsaklar her dil hayallerimi
Haykırmak gelmez içimden
Hep küfrederim yarımlığıma
Yaradana dokunmadan isyanım hep kendime
Fitneci duygular kızar yüzüme
Çıkmam inimden
Yıkmam duvarlarımı
Çözülmem; prangalar asılıyken beynimde
Çıkamam insan içine
Ne düş ne kâbus
Hürmetim yok kendime
Sevme zamanlarıma denk geldin sadece
Aralık aralık açılır mevsimlerin hepsi
Yılın en yeni günlerinde başlar korkularım
Daha bir susar dilim. içimin gürültüsüne yetmez suskunluğum
Ben gözlerimle çarmıha gererim şairliğimi
Her tarafımdan miskin şiirler dökülür
Sonlanır hayat dizeleri
Dizlerim değmez yere
Aklım kışlanır
Donar bakışlarım
Çaresiz bir hikmet yırtar kulaklarımın perdesini
Ve yeni sahneler açılır göz bendimde
Hayalin bozuk sahnelerinde oynar düşlerim
Her insana ben ruh olurum
Kimse kötü değil bede
Bedenim suskun
İçimden geldiği gibi sarıyorum düşlerimi
Yaralar bir aklın irininde bozunur
Karanlığa bir avuç gece toplarım
Korkularım dilimin en gerisinde kaldı
Çıkarken bıraktığım ne varsa peşimde
Sancıların vardı bende
Boynu bükük babasızların diliyle seslendin bana
Çık bir daha
Doğuşlarımı öldür yeniden
Senden bana sarkan tüm dalları buda yeniden
Açılmayan filizlerde yeşert gözlerini
Islak bir toprak ininde parçalansın gök
Yaldız saçak kırılmışlığıma hediye et ondörtlük Şubat’ı
Sana dokunuyorum bak
İnadına sende dolaşıyor ellerim
Bir rüyanın orta yerini sana ayırdım
Çanlar çalınsın
Ezan okunsun
Tüm dinlerde ayrı seviyorum seni
Çarmıhta asılı onca şiir dururken
Meryem’in masumiyetiyle seviyorum seni
Azlime kalem kıran firavunları topladın yüreğine
Çınlasın bir daha kulağım
Gözlerinin iki renginde yarıldı kalbim
Sözlerin dilimi eritti
Bakışlarım, donukluğunda yere düştü
Ne seni bilirim nede kendimi
Üç dilimde ayrı maymunlar gezinir
“Bilmediğim” diyarları söküp at aklımdan
“Duymadığım” şiirlerin ipini çek beynimden
“Görmediğim” bir yığın safsatanın en dibine göm beni
Ne şair bilir susmayı ne bu şiir susar
Susayan dudaklarıma susmayan dizeleri sen yapıştırdın
Sen ki;
Akıl ucuyla aşkı çelmeledin zihnime
Şimdi en tozlu aşklara sere serpe düştüm
Bedenimden söktüğün şehvet, yüreğimin iktidarı oldu
Gözlerinin çıplaklığını çoktan unuttum
Züleyha gibi sevmeli Yusuf’un zindanlarını
Beşer lokmasında yutmalı acıyı
Acı Züleyha’da mı? Yusuf’ta mı?
Ben Yakub’a düşeli unuttum Kenanı
Ve tasmasında onbir yıldızı
Kanatlanıp uçarken, şair kümbetinde unuttum dilimi
Yaralar dil ucumda
Kazınan sözcüklerde kanadı yüreğim
Ben defterine Salih amellerimi gizledim
Annemin duasına; kederi
Babamın yüreğinde hakikati ufaladım
Dilim bir kere susar benim
Acısına galebe çaldığım dünyanın bir kere peşine düşerim
Yol yarımımdın
Değerlere bezenmiş değil, kendisi değer olanı aradım
Adından korktum
Sevinde kollarımı boşluğa astım
Yüreğimin dört odasında dişi yılanlar besledim
Her aşkı bedenime sıktım
Namlusunda vefasız, dışavurumcu gözlerin kaldı
Her aşk bedenimden uzak bir iklimi seçti
Her akşamın yalnız bakan gözlerine çiviledim bakışlarımı
Karanlık, gurup, tan sarsıntısı düşlere düştüm
Aklım ayazdan kalma bir Ağustos ürpertisinde
Canım yaz güdümlü alaycı mevsimlerin peşinde
Her sözün bir ucu bana dokur
Her kelime emekletir beni
Aşklarda insanlaşan,
Gerçeğinde hayvanlaşan yığınlar takıldı gözlerime
Kirpiklerim ıslak bir sahnenin gizinde şimdi
Ve bu perdenin İblisi sen, İsmail’i ben
Şimdi dilimin kurbanlığıyla;
Boğazımı kesecek bir Yakup arıyorum

14 Şubat 12