Ondörtlü Şiiri - Hüseyin Muşmal

Ondörtlü
Bir daha konuşmayacağım
Hiç kimse alınmasın
Uzun değil söyleyeceklerim
Bilmiyorum ne zaman ve nerede
Ama herkesin ortasında biliyorum
Çıkacağım şöyle yüksekçe bir yere
Sesimin yettiği kadar
Durun dinleyin beni diyeceğim
Sonra dudaklarımdan
Bir kaç kelime dökülecek
Ve herkes şaşkın
Kimse ne söylediğimi bilemeyecek
Bir süre bir sessizlik çökecek
Sonra bir ses yükselecek aniden
Bir daha söyler misiniz
Hiç kimse konuşamayacak
Neden sonra
Birisi çıkıp diyecek ki
Nasıl olur inanılmaz bir şey
Aman başımıza göktaşı yağar
Ve ben yeniden kükreyeceğim
Telaşlanmayın diyeceğim
Çünkü bu her şeye değer
Birden en yaşlısı konuşacak Samanyolu’nun
Durun kimse duymasın diyecek
Lütfen güneşe söylemeyin
Çoğunun dili tutulacak
Kimileri ısıracak dudaklarını
İşte ben o dakika
Avazım çıktığı kadar bağıracağım
Sonra sesimin ulaştığı yerde
Kelimelerimle çarpışacağım
İşte o an bütün semada
Yalnız gecelerimdeki dert ortağıma
Hiç durmadan haykıracağım
Ey Çoban Yıldızı
Ne kadar uzağında olsam da
Kimse kusura bakmasın
Gönlümü çalan hırsızı
Kimse yerde aramasın
Ya bırakırsınız bana hilali
Ya da söndürürüm ışığınızı
Seviyorum duysun evren
Hiç kimse davranmasın
Elimde bir ondörtlü
Sevdiğim ayın kızı