Benim Bu Ağlayışım Şiiri - Uğur Musab Şahin

Hiç kimse ne kol, ne kanat gerdi
Ne bir nasihat, ne ümit verdi.
Zalimin zulmü bağrımı deldi,
Ondandır benim bu ağlayışım.

“Anamsın, bacımsın” diyenler oldu,
Alçaklığa giden yol, belki de buydu.
Feryadımı, kurtlar kuşlar da duydu.
Ondandır benim bu ağlayışım.

Adımı çıkardılar orospu diye,
Ciğerimi sundular kuduz kediye,
Hor hakir gördüler, Müslüman diye
Ondandır benim bu ağlayışım.

Kızımı alanlar, kalbimden vurdu.
Musallat ettiler, dağdaki kurdu.
Cehennem ettiler bu cennet yurdu
Ondandır benim bu ağlayışım

Kolumu, kanadımı kıranlar gitti,
Kalanlar yaramı, kangren etti.
Mecalim kalmadı, canıma yetti,
Ondandır benim bu ağlayışım.

Dine, devlete, bayrağa sövdüler
Yaşlıları, camilerde dövdüler,
Kundakta ki, bebekleri gömdüler
Ondandır benim bu ağlayışım.

Sokaklarda, bizi tanklarla ezdiler
Genci, ihtiyarı kurşuna dizdiler
Körpe kızların, üzerinde gezdiler.
Ondandır benim bu ağlayışım.

Nerede insan haklarını, ihlal ilkesi?
Onların ayıbı bu, anlımızda lekesi.
İslamda var mıdır, katledilmesi?
Ondandır benim bu ağlayışım

“Küfür tek millet”demiş peygamber?
Müslümanlar, kardeşlikten bihaber
Elde kalmayacak, vatan denen yer
Ondandır benim bu ağlayışım

Çiçeklerle dertleştim, Yunus misali
Yaşarken kahretti bizi, o ruh hali
Kucağımda öldü, kardeşim Salih?
Ondandır benim bu ağlayışım.
2008