Öncü Deprem, Artçı Sensizlik

Meğer ne çok sensizlik varmış;
Elde sensizlik, gözde sensizlik,
Seste sensizlik, yerde sensizlik...
Sensizlik ölüm değil meğer yaşamakmış.

...
Unuttum bugünü
Serde dünden kalma artçılar,
Yokluğunda altında kaldığım bedenim.
Kazdığımda çıktığım sensizlik!

Sensizlik sensiz olmakmış.
Deprem olmakmış,
Kendi üstüne yıkılıp ezilmekmiş sensizlik.

Kendini eşelesen kendine çıkıyorsun yine.
Olmuyor.
Ve yine sensizlik tutup kaldırıyor elinden
Öncüsü, artçısı, kendisi,
Her an sıtma geçirir gibi hayatta kalmakmış sensizlik,
Tekrar tekrar aynı güne uyanış,
Her zaman sensizmişim gibi yaşamakmış.

Bilinçaltımda öncü depremler,
Öncü karanlıklar,
Öncü korkular müjdecisiymiş yokluğunun.
Ya sonra?
Sonrası bana hayata tutunma azmi veren bir yerlerde olmuşluğun.