ÖNcezam'ANSesleri Şiiri - Deniz Koç

Yalnızlıklıymış bir hayli,
Bir iki avuç şarap kokusuna ataletini sunduğu karanlıkları olmuş
Olurmuş…

Kimi an Sen anarmış
Kimi an Kendini

Kutsarmış an’ları
Körpe günün ilk ışığına salınırmış
Ayartkan birbaşınalıkla
kristalize atmosfere yaslanırmış
Gözler kapalı

…
…

Ve sessiz sedasız anışlarla
O şerefe layık görürmüş Sen’i
Görmüş
…
…
Uykuna düş’meden edemezmiş bir an sonra
…
…

Ne şarabın büyüsü
Ne erişme dürtüsü
hazzı
ne çok uzak ne çok yakın

Ki:

As’lolan:
Akılda kendisini yaratan perspektifin ışığa kaçması
İmiş

K’açmasıymış

…
…
Güzellik Sahibinin heveskeş nefesiyle…
,

Şiir sevmezmiş
O ki hususta müşkülpesent duruşlara hakimmiş
Çün
Şiir felsefenin ana dil(im) iymiş
Şarap sevmezmiş lakin Bacchus üstadıymış
Ve bi avuç şarapla Sen uykularına taşınırmış aklı,
Yabancı kanatlarıyla,
Günün ilk ışığını sokaklardan…
Literatür sevmezmiş ve bittabi icra da etmezmiş..

Ki esasında severimli-sevmemli konuşmazmış hiç!
Kalacak olan di’li geniş zamanlardan sakınırmış Hiç
Henüz konuşmamış ki Hiç
Hiç
O, Hiç ki;
Dil’i Sen Güzellikleri’ne çalarmış
(çaldırırmış emprovize an’ları
…
boca edermiş siyaha ressamı)
Ve umursamadan zamanı,
Bi cüretle ilişirmiş parmaklara sözcükleri
Sabahın köründe
İLK IŞIĞI’nda günün

Zaman aşırırmış
…

Zamandan
…

Zamana
…

Ve AN dermiş,
DÜŞ’ün belirdiği çembere
- kuytuluğa..
gökyüzünü kanatlamış kelebekler tablosunun önünde,
taze süt berraklığı bakarmış
uyanmışken Tanrısının uykusunda
…
…

…
….

(dedim ya hani,
aşırırmış zamanı)
İlk ışığını sayıklarmış günün
Ve tebessümle seslenirmiş sözcükleri dökülürmüş
Ellere

…
…

Susar

…

Susar
sonra
an’lar

mış
…

mış