Öncesi Ve Sonrası Şiiri - Tolgahan Kaya

Doğarken ayrılmış benden
Güzel olan her şey.
Acı kalmış kundağımın içinde
Bir küçük altın gibi
İliştirilmiş üzerime.
İğde kokusu varmış doğarken ellerimde
Ve alnımda ay ışığı
Elma tadında dudaklarım
Saçlarım varmış
Ve gözlerim açıkmış doğarken.
Göğsümde bir ben varmış
Sonra bir de çıban peyda olmuş.
Kızıl topraklar sarılmış sineme
Kokusu sinmiş az buçuk.
Sevinenler olmuş
Dünyaya gelen yeni bedene.
Onlara yalnızlıklarını
Unutturmuşum bir süre.
Kucaklarda, elden ele dolaşmışım.
Anlamsız hayatlara anlamsız kelimeler
Yüklenmiş daha sonra.
Anahtar sesleri hızlandırmış
Bir zaman kalp atışlarımı.
Sonra çişimi öğrenmişim.
Daha sonra konuşmayı
Ve derdimi kelimelerle sunmayı öğrenmişim.
Ve şimdi düşünüyorum da çişimi öğrenmek
Konuşmayı öğrenmekten daha anlamlıymış benim için.
Oyunlar öğrendim büyüklerden.
Arkadaşlıklar kurdum
Sonra kavga ettim onlarla.
Daha sonra barıştım.
Yumuşak uçlu kalemle
Hayatın içine yazıldım.
Yavaşça sokuldum insanların içine.
İçine girdikçe insanların
Çocukluğumdan uzaklaştım.
Büyüklerden öğrendim kavga etmeyi,
top oynamayı,
tükürmeyi,
ve kızlara laf atmayı.
Ama onlar aşkı öğretmediler
Kendim aradım hep o yolu.
Sevdim bütün güzel kızları.
İnsanlar içinde
Çocukça sevgiler yaşadım.
Sevgiler yaşanılası geldi yaşandıkça.
Ben sevmeyi sevdim daha da sonra.
Ve sevmeyi sevdireni sevdim sonra
Aşık oldum bir kıza.
Hani dedim ya “kundağımdaki acı”
Aslında içimdeymiş.
Kızıl toprağın kokusu onun göğsündeymiş.
Elmanın tadı ağzında
Ay ise yüzündeymiş.
Anahtarın mutlu eden sesi
Onun dilinde imiş.
Ve umduğumdan da tatlıymış
Ademin yediği meyvanın tadı.