ÖNCESİ - I- Ne Çok Kimsesizlik Varmış Me ...

Seni tanıdıktan sonra fark ettim sana kadar olan yalnızlığımı.
O çok sevdiğimi sandığım belki gerçekten sevdiğim,
Belki çaresizlikten sığındığım en çokta kendime kavuştuğumu sandığım yalnızlığım.
Ve korkar oldum senden sonraki yalnızlıktan.
Sen olmazsan nasıl baş ederim başıma kalacak bunca yalnızlıkla ben sevgili?
Ne çok kimsesizlik varmış meğer içimde,
Ne çok başıboş kalmış his, ne çok sahipsiz sevda.
Sana kadar ben, bana kadar gelememişim meğer!
Meğer yalnız benim diye sahiplendiğim ne varsa sana kadar,
Çorak toprakta boy vermeye çalışan zambaklar gibiymiş, kokusunu kimsenin bilmediği.
Sana kadar ben öyle sevmişim ki bu kendimle olmaklığı,
Düşün ki artık sen varken bir yanım eksik olacak, olmazsan öteki yanım.
Bir yanım koşarcasına kavuşmak istiyor diğer yarısı sandığı sana, diğer yanım tedirgin hala.