Önceden bir denizdim.
Ufak ırmaklarla okyanuslara akar;
Her akışta yeni umutlar keşfederdim.
Her keşifte kayalara daha sert çarpar;
Kabuğuma sığmaz yırtıp bütün dünya ya akmak isterdim.
Önceden bir denizdim
Kıyımda gemiler,sandallar dururdu,
Defalarca demir atarlardı yüreğime tutunabilmek için
Kaç denizci delice sevdalanmıştı;
Şımarıyor,dalgalarım köpük köpük oluyordu.
Gökyüzüne koşuyordum martılara ulaşmak için.
Adımı karadeniz takmışlardı...
Yağmuru çok severdim,daha bir çoğalırdım.
Hele ardından güneş açtımı; sularım ışıkla dans ederdi.
Güneş akşamları içimde yavaş yavaş erir;
Yakamozlar yanardı üzerimde,ay şiirler söylerdi.
Ve sabah güneş,aya inat içimden doğardı çoğalarak.
Ve birgün güneş ırmaklarımı kurutmaya başladı,
Okyanuslara ulaşamaz oldum.
Çırpındım,kayalara çarptım; dalgalarım yaralandı,
Martılara ulaşamadım kanatlanıp uçtular;
Ve güneş utanmadan benim içimde battı;
Bana hiç aldırmadan.
Kıyımda ki sandallar gemiler de gittiler.
Denizcilerin çapkın oldukları doğruymuş,
Başka denizler keşfettiler.
Geçenlerde son kaçan balıktan duydum;
Adımı ölü deniz takmışlar!
Beni değil ırmaklarımı kurutan güneşi suçlasınlar..........
Kayıt Tarihi : 26.4.2005 15:03:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!