Önce ve Sonra Şiiri - Barış Can Bıyıklı

Kırmızı sokakların ortasında duruyorlardı.
Benden bir tane var ya da yok.
Olur olmazlardan bir yığındı.
Ellerinin üstü gece, altı yalnızlık.
Ben önceydim ve sonraydım sonlara.
Başladılar ateş etmeye,
Çatal dillerinden çıkan küfürlerle.
Onların öncesi ve sonrası yoktu.
Her şeye ateş ediyorlardı.
Sokağın kırmızısı, camların buğusu
Ve güzel olan her şeye...
Ben vurulmuyordum.
Ne küfürden ne kurşundan...
Beni sevgileri vuruyordu gözlerinde.
Gözlerinde gizliyorlardı her şeyi
Ve gözleri kapalı bir kutuydu.
Açılmamıştı bugüne dek.
Gözlerinin öncesi ve sonrası yoktu.
Zaten ölmüşlerdi.
Oysa yürüyorlardı aramızda.
Ama ne birilerine dokunuyorlar
Ne de kimse onları görüyordu.
Betondandı yüzleri
Ve gözleri zaten ölmüştü onların.
Kör katiller vuruyordu her şeyi,
Güzel olan her şeyi...
Soğuktular,
Ben kara kışlar geçirdiğim halde
Üşürdüm onları görünce.
Çünkü soğuklarının öncesi ve sonrası yoktu.
Deprem oluyordu onlar yürürken.
Ama benden başka kimse sallanmıyordu.
Kimse onları umursamıyordu.
Kör katiller bile olsalar
Hepsi ölüydü.
Oysa ben görüyordum onları.
Çünkü ölüler benim ölülerimdi.
Hem öncesinde hem sonrasında...